Kevin Morby, de grote verteller, is terug met een absolute “ja!” tegen het leven. In 2020 werd zijn album ‘Sundowner‘ gekarakteriseerd door soberheid, eenzaamheid en comfortabele verslagenheid. Zoals vaak stond hier de relatie met de dood centraal. Hoewel die verhouding op ‘This is a photograph’ nog steeds heerst, wordt deze kwalitatief anders ingevuld. De dood en de kwetsbaarheid van het leven worden opneuw benoemd, maar niet zonder een bevestiging van het leven. Morby klinkt op zijn nieuwste album affirmatiever en steviger dan in zijn voorgaande album dat ideaal was bij zonsondergang. ‘This is a photograph’is de andere kant van dezelfde medaille en geeft ons de helderheid van de dageraad.

De eerste helft van het album kent een perfecte afwisseling tussen zachtere mijmeringen en uitbundigere rockmuziek. Het verhaal gaat dat Morby dit album begon te schrijven na te zien hoe zijn vader instortte dankzou een verkeerde dosis hartmedicatie. Na deze familiale crisis dook hij in de fotoboeken van zijn ouders. “We keep this love in a photograph/We made these memories for ourselves” klinkt het, en Morby neemt ons mee in een rijk sentiment van liefde en nostalgie. De sobere periode is voorbij, en dat is duidelijk te horen bij ‘Bittersweet, TN’. Samen met Erin Rae wordt duidelijk gemaakt dat dit album een rijker arsenaal aan instrumenten en productie kent. Onze geliefde songwriter zou zichzelf niet zijn als hij geen simpele waarheden kon verkondigen met zijn doorleefde stem. De context van de liederen zorgen ervoor dat de meest eenvoudige filosofie ons raakt. “If you’re not appearing then you’re disappearing” doet denken aan Morby’s grote voorbeeld Dylan die eerder al zong “He who is not busy being born, is busy dying”. ‘Disappearing’ is één van de vele hoogtepunten op dit album.

Halverwege rammelt de artiest erop los in ‘Rock Bottom’. Slordige gitaren die een wilde levensstijl afbeelden, dit is vintage Morby. De helft van de nummes zijn gepasseerd en we komen stilaan tot de conclusie dat dit misschien wel het beste werk is dat deze toondichter ons ooit gunde. ‘Five easy pieces’ deed ons blozen; “You fuck like a monster, but you still drive me wild/My tears in the cum rag, your hands on my jeans/A song in my mouth that you won’t ever let me sing”. Een zeldzame kijk in de beleefde erotiek van de zanger en zijn partner. De bindende liefde wordt al snel ingeruild in datzelfde nummer voor haar tegendeel. “And how do you make a bad time last?/Get a camera, put it in a photograph“. Het verhaal is rond, de thematiek van dit album kent zijn hoogtepunt, samen met Morby’s stemverheffing.

‘Stop before I cry’ voelt als een evenwaardige voetnoot bij ‘Five easy pieces’. Het klinkt als de naweeën na het einde van een relatie, wanneer het ergste verdriet achter de rug is, maar nog één keer per verrassing een stabiele dag komt onderuit halen. Kevin Morby slaagt er vaak in zijn albums op een gevatte manier af te ronden. ‘Goodbye to good times’ volgt deze logica. Er wordt nostalgisch teruggeblikt op zogezegd simpelere en poëtische tijden; “When my mother was nineteen, she’d dance to Tina, Tina Turner/And the hall would become a catwalk, and she’d go to the show/No, they just don’t make ’em like that no more”. Toch horen we geen gejammer of verdriet in zijn stem. De dualiteit tussen verschijnen en vergaan, leven en dood hoeft geen spijtige zaak te zijn. Integendeel, het is de bron van alle ervaring en goede muziek.

‘This is a photograph’ kan gezien worden als bewijs tegen het bijgeloof van vrijdag de dertiende. Kevin Morby toonde op die releasedag naast Kendrick Lamar en The Smile dat het misschien wel de minst ongelukkige dag van het jaar was.