Wachten op een nieuw album van King Krule gebeurt zelden zonder de vraag hoe het gaat in het hoofd van de getroebleerde artiest. Archy Marchalls vorige werk is voornamelijk gekleurd door neerslachtigheid, bruutheid, Britse industriële melancholie en een aanvechtbare relatie met alcohol, medicatie en eenzaamheid. Maar, leven doet hopen. Krule werd vader en liet weten dat op zijn nieuwe plaat ‘Space heavy’ er meer dan voldoende ruimte is voor lichtheid, nabijheid en warmte. Het album is het resultaat van een existentieel onderzoek naar afstand en de ruimte tussen mensen. Het is een onderwerp dat bij momenten zwaar beladen kan zijn en daarnaast net de mogelijkheid biedt tot verbinding.

Sonisch wordt de nieuwste plaat niet gekenmerkt door diepe veranderingen. Archy zet het geluid van voorganger ‘Man alive!’ verder: het klinkt drassig – weliswaar minder diep gezonken. Bij momenten voelt het album claustrofobisch en soms lijkt het alsof er stukjes metaal gebruikt werden in plaats van plectrums. Een volstrekt uniek geluid. Jammer genoeg is het ook in het zelfde bedje ziek, maar wel minder ernstig. ‘Space heavy’ mist namelijk bij veel nummers enige vorm van consistentie.

Er staat voldoende uit Krule’s onderbuik dat je direct aangrijpt. Echter zijn nummers als ‘Our Vacuum’ en ‘When vanishing’ weinigzeggend. Ze lijken al leeg te lopen zonder opgeblazen te worden. Hoewel vervreemding een centraal thema is, is het niet altijd duidelijk of deze stukken niemandsland ook artistiek interessant zijn. We missen het verhalende, de juiste afwisselingen, de climax in de mentale dieptepunten waardoor we toch achterom gaan kijken naar ‘The OOZ’ (King Krules beste plaat, toch? Nee?).

De beste momenten worden gedragen door de unieke betonnen, maar strakke percussie. ‘Pink shell’ is ranzig en gevat lomp. Op ‘Hamburgerphobia’ struikelt de drum over zijn eigen voeten na een nacht doordrinken. Deze zwaarte wordt mooi gecontrasteerd met lichtere nummers als ‘Seaforth’ en ‘From the swamp’. Marshall staat natuurlijk bekend om diens visuele, sombere teksten. Ook op ‘Space heavy’ gaan we door zijn “heavy traffic brain” en voelen we zijn “I’m slimy tonight”. Afstand en nabijheid worden onderzocht, niet alleen in geografische termen maar ook relationeel en tot zichzelf. De lp bereikt zijn romantisch hoogtepunt op ‘Seagirl’, een onverwachte samenwerking met Raveena die bloedmooi uitdraait.

Een waardige opvolger van diens vorige werken? Toch wel, maar misschien niet voor iedereen. Er wordt een uniek geluid in de diepte onderzocht. Het lijkt erop dat het trip hop-element uit het eerste album ‘6 feet beneath the moon’ niet snel zal terugkeren. ‘Space heavy’ laat King Krules verschillende sterktes doorwegen. Het is een drassige engtevrezige wals, soms met sneakers aan, dan eens met combat boots.