Ladytron is terug. Het groepje dat ooit treffend door Brian Eno werd omschreven als ‘de beste Engelse popmuziek’ staat er weer, acht jaar na ‘Gravity the seducer’. De deur van de titelloze nieuwe wordt opengebeukt met ‘Into the fire’, wat ons meteen herinnert aan waarom de Liverpudlians zo’n sympathiek groepje vormen. Een scheut krautrock, een eetlepel new wave en vooral heel veel electropop, zonder tenonder te gaan aan ongepast veel pretenties. Vintage Ladytron, quoi.

Electropop is inmiddels hip geworden – zie Ellie Goulding, zie CHVRCHES, zie Grimes – maar Ladytron is al die jaren wat in de marge gebleven, zij het met veel respect van zowel fans als critici. Dat de groep op geen enkele moment een grote toegeving deed aan de wetten van de commercie is hier niet vreemd aan. Nochtans grossiert Ladytron in heerlijk swingende melodieën en refreinen die met de beste wil niet uit het hoofd te krijgen zijn.

Getuige daarvan ‘The island’, een oorwurm die in een betere wereld van Studio Brussel tot Radio 2 zou moeten gespeeld worden. Of neem nu ‘Tower of glass’, dat zo op de meest recente Arcade Fire had gepast – en daar meteen de concurrentie moeiteloos naar huis had gespeeld. Nog sterker is single ‘Far from home’, die gedijt op de grens tussen melancholie en euforie. “On the way, we’re okay” horen we, en we zijn blij dat Helen Marnie en Mira Aroyo het zo goed stellen na acht jaar radiostilte. Popmuziek van de beste soort it is.

Veel verschil horen we niet, maar in ‘Paper highways’ neemt Aroyo voor een zeldzame keer de zang voor haar rekening en wordt er een versnelling hoger geschakeld door de elektronicadoos helemaal te openen. Maar ook hier volgt een dijk van een zonnig refrein de ietwat grimmige strofes op. In een hoekje kwaad zijn is niets voor Ladytron, ook al is de band bezorgd om de staat van de wereld. “This world keeps turning if the sun sets to the west” klinkt het relativerend, maar niet zonder er fijntjes “Burning, it keeps turning” aan toe te voegen (zie ook de albumhoes).

‘The animals’ refereert erg sterk aan doorbraakalbum ‘Witching hour’, en hoeft het gezegd dat de dames ook hier een heerlijk zonnige sfeer koppelen aan een onderliggende droefheid zonder ook maar één moment de zorg voor een adembenemende melodie uit het oog te verliezen?

‘Run’ is wat flauwtjes in vergelijking met het voorgaande, maar het rauwere, meer duistere ‘Deadzone’ doet ons dat snel vergeten. ‘Figurine’ daarna is niet meer dan erg goed, waarna met ‘Horrorscope’ een nieuw hoogtepunt volgt. Roffelende drums begeleiden Marnie die zich voor de verandering niet zalvend maar kwaad opstelt. Nog het vermelden waard is dat de drums ingespeeld werden door Igor Cavalera van het gewezen Sepultura.

In dezelfde stijl slaagt Ladytron erin zelden te vervelen en voor voldoende afwisseling te zorgen. Enkel het reeds genoemde ‘Run’ en het industrieel dreinende ‘You’ve changed’ laten geen onvergetelijke indruk na. Op een totaal van dertien nummers heet dat een grote onderscheiding.

Met ‘Tomorrow is another day’ biedt deze titelloze Ladytron een relatief rustige afsluiter, waarbij troostende vocalen ons toezingen dat er morgen wel weer een nieuwe kans volgt. Hopelijk is dat een dag waarop Ladytron nog bij ons is. Wat een stijlvolle comeback.