Land Lines – Land Lines: De macht van de cello

door Wouter Ollevier

Stel je even heel levendig voor: een band die soft dance wil brengen en daarvoor een cello mee het podium op sleurt. Ergens lijkt het concept van Land Lines dan ook contradictorisch en te ver gezocht. De stem van frontvrouw Martina Grbac roept bovendien ook nog opvallende parallellen op met bands genre Imaginary Family en Amatorski. Vooral ritmisch en muzikaal stijgt het Amerikaanse viertal echter een stuk boven de concurrentie uit. De eerste langspeler is meteen een schot in de roos. Klasse, zonder meer.

‘Bomb Blast’ is een uptempo aanvang die door de rustieke eenvoud meteen ontzettend aanslaat. De simpele oh-oh-oh klinkt aanstekelijk en zet warempel meteen aan tot een dansje. ‘Sleepwalking’ kent eveneens een geweldig ritme en klinkt bijzonder dreigend. ‘Boards And Walls’ is dan weer een zacht, liefdevol en troostend nummer. De drumsolo in het slot van ‘New Year’ illustreert hoe zeer de band niet op één enkel instrument teert om zich een eigen geluid aan te meten, want in ‘Wreckage’ is het dan weer de bas die door merg en been snijdt. Grbac bewijst hier als zangeres overigens ook nog over heel wat marge te beschikken. ‘Vegas’ is tot slot een heel dissonant en treurig lied waarin de strijkers een soort melancholie tentoonspreiden zoals alleen zij dat kunnen.

Met slechts een cello, piano en drums slaagt Land Lines erin om de rustpunten op haar titelloze debuut bijzonder goed te timen. Het is een plaat die als geen ander het evenwicht tussen intensiteit en intimiteit vindt. Een aanrader voor wie houdt van een opzwepende danspas, maar ook de meer ingetogen muziekliefhebber komt aan zijn trekken. Kortom, een compleet album: in het oog houden is dus de boodschap. Land Lines was de naam.

Land Lines heeft voorlopig geen shows gepland in Europa, meer info is te vinden op de website van de band.

Het debuut van Land Lines is uit bij Cash Cow Production.