Een eerbetoon aan Miles Davis; met dergelijk muzikaal idee in het achterhoofd weet je dat originaliteit misschien wel niet de sterkste eigenschap van de plaat zal worden. Loren Connors, de man wordt in het najaar 66, slaagt er echter in om zachte slaapkamermuziek te maken die nu eens beklijft en dan weer uitblinkt in simpele souplesse.
‘Part 1, 2, 3’,… titels heeft Connors voor zijn nummers nauwelijks gekozen. Het eerste half uur (tot ‘Part 8’) van zijn hommage aan Davis is een aaneenschakeling van dromerige soundbites. Het is zeer meditatieve muziek die rust en stilte tastbaar maakt. Daarna is het echter hopen op een zijsprongetje met net wat meer actie en beweging, maar met titels als ‘For NY 9/11/01: the Silence’ en ‘For NY 9/11/01: and Sorrow’ blijft de plaat hangen in een soort hulpeloze tristesse. Hoewel de ontredderde gitaartoetsen ontroeren is het misschien wel iets te veel van hetzelfde. ‘Pretty as Ever’, een song die op de titel afgaand misschien wel de hoop op beterschap moet aanwakkeren blijkt echter ook een dissonant einde. Het album moet als één groot (quasi filmisch) geheel worden gezien, als een verhaal dat de artiest fluisterend te vertellen heeft.
Connors klinkt alsof hij de snaren van zijn gitaar op alle mogelijke manieren laat rillen en trillen, soms alsof de oude knar vanboven op een flatgebouw staat of zich misschien zelfs onder water verstopt heeft. De muziek op ‘The Departing of a Dream’ is zowel surrealistisch als avant-gardistisch, maar klinkt soms misschien net dat tikkeltje te hoogdravend om echt bij te blijven. Dat hij ontroert, dat is evenwel zeker.
Album verdeeld door Konkurrent