Toen Los Campesinos! in 2008 met hun sympathieke debuutplaat ‘Hold On Now, Youngster…’ op de proppen kwamen, waren wij vooral benieuwd hoe het deze band in de toekomst zou vergaan. Zouden ze nog sfeervolle songs als ‘You! Me! Dancing!’ kunnen maken? Anno 2011 stellen we vast dat deze olijke bende nog steeds een bestaansreden heeft. Op ‘Hello Sadness’ horen we opnieuw fijne, luchtige indie pop. Niet dat ze de moeilijkere thema’s uit de weg gaan, maar alles wordt met zo’n hoog tongue-in-cheek gehalte gebracht, dat het moeilijk wordt om geen sympathie te kweken voor de boeren (aldus de vertaling van Los Campesinos!) uit Wales.
Je kan hen alvast geen gebrek aan ijver verwijten: sedert 2008 heeft de groep elk jaar een nieuw album uitgebracht, al omschrijven ze het in 2009 verschenen ‘We Are Beautiful, We Are Doomed’ zelf eerder als een uitgebreide EP. Je zou dan verwachten dat de inspiratie op een gegeven moment op moet raken, maar toch blijven wij ook bij ‘Hello Sadness’ genieten van de aaibaarheidsfactor van Los Campesinos!. We zijn daar duidelijk niet alleen in: het lijkt ons geen toeval te zijn dat een prestigieus indie label als Wichita – zie ook ondermeer Bloc Party en Clap Your Hands Say Yeah – al van bij het begin in deze zevenkoppige band gelooft.
De levensloop van Los Campesinos! is op het eerste zicht een standaardverhaal voor een band: universiteitsvriendjes besluiten om samen muziek te maken, en ze schrijven over liefde en gebroken harten. Sedert 2008 hebben er enkele personeelswissels plaatsgevonden, zonder dat er iets aan de essentie van de groep is veranderd. ‘Hello Sadness’ gaat nog meer dan ooit over bovenvermelde onderwerpen. Eens te meer omdat de relatie van frontman Gareth Campesinos! (achternamen hebben ze hier niet) letterlijk de avond voor de opnames op de klippen liep. ‘Hello Sadness’ is dan ook nog meer dan de vorige platen onderhevig aan een melancholische look & feel.
Nochtans zou je dat niet zeggen als je naar de nummers luistert en de teksten even buiten beschouwing laat. Opener ‘By Your Hand’ klinkt bijvoorbeeld even vrolijk en uitgelaten als de songs van op hun knipogende debuut. Wie de liedjes aan een diepere analyse onderwerpt, of gewoon even de titels leest, merkt al snel dat we wel degelijk te maken hebben met een groep die op muzikaal en persoonlijk vlak enkele ingrijpende evoluties heeft doorgemaakt. Het is dan ook geen toeval dat tegenwoordig ook tragere liedjes een plaats opeisen op hun cd’s. Dat was bij de vorige plaat al het geval, en is op ‘Hello Sadness’ niet anders. Case-in-point: ‘Hate For The Island’ en afsluiter ‘Light Leaves, Dark Sees pt. II’. Dat laatste heeft niet zoveel in huis, maar het eerste is eigenlijk een best mooi nummer als je het wat tijd geeft.
Maar we willen hier ook geen volledige review wijden aan de emotionele problemen van Gareth Campesinos! en de thematiek van de songs – die varieert van gebroken harten tot tegenvallende voetbalwereldbekers: sla er de tekst van ‘Every Defeat A Divorce’ maar eens op na. Wie zelf het wel en wee van een band in hun mid-twenties wil ondervinden, moet de lyrics van ‘Hello Sadness’ zeker eens onder de loep nemen. En hoe zit het muzikaal? We haalden eerder al de leuke opener – het keyboardriedeltje alleen al was al voldoende om ons enthousiast te maken – en het ingetogen ‘Hate For The Island’ aan, maar er staat nog veel meer leuks op de plaat. Ook in ‘Baby I Got The Death Rattle’ wordt er gestoeid met het keyboard. De overgang naar het sterke slot maakt deze song een van de beteren van de hele plaat. Ook in het verleden grossierden Los Campesinos! reeds in krachtige outro’s, waarin bombast en enthousiaste samenzangen niet geschuwd werden.
Het titelnummer is een uitstekend voorbeeld van de essentiële ingrediënten van Los Campesinos!: een oerdegelijk refrein met vlotte tekst (“It’s only hope that springs eternal / and that’s the reason why / this dripping from my broken heart / is never running dry” – wie een voorbeeld zocht van het ietwat depressieve gehalte van de teksten, is bij deze ook op zijn wenken bediend) en een extatisch slot met een heerlijk aanstekelijke gitaarlijn. Los Campesinos! balanceren steevast tussen catchy melodieën en rammelende semi-garagerock. Soms helt het ietwat de verkeerde kant op: songs als ‘Life Is A Long Time’ en ‘The Black Bird, The Dark Slope’ zijn snel vergeten niemendalletjes die niet genoeg in huis hebben.
Op zijn best levert het een uiterst fijne mix op die deze band een relatief unieke sound bezorgt. ‘Hello Sadness’ slaagt er grotendeels in om het juiste evenwicht te vinden. We horen een band die weliswaar volwassen wordt en de grote problemen des levens ondergaat, maar die nooit zijn eigen pappenheimers uit het oog verliest: de muziek blijft puntig, en de vette knipoog die zowat alle songs uitademen zullen wij wellicht nooit beu worden. Het duurt hier iets langer voor de nummers blijven hangen, maar toch hebben Los Campesinos! in de loop der jaren nauwelijks aan aanstekelijkheid moeten inboeten.
Album verdeeld door PIAS