De Ierse singer-songwriter Luka Bloom heeft niet veel introductie meer nodig. Voor de leken: Luka Bloom (officieel Barry Moore) draait al meer dan dertig jaar mee in de muziekwereld en is gekend om zijn typische gitaartechniek die hij ontwikkelde nadat hij te maken kreeg met een chronisch peesprobleem in zijn hand. Bloom vertelt dat hij met deze plaat wil laten weten dat hij nog lang niet aan rust toe is. Wel is het een feit dat zijn laatste studioalbums rustiger zijn en de karakteristieke uptempo nummers van deze artiest lijken te ontbreken.
De toon van de plaat wordt onmiddellijk gezet met ‘How Am I To Be’, dat a capella wordt ingezet en uitgroeit tot een simpele melancholische klaagzang. ‘A Seed Was Sown’ gaat in dezelfde lijn verder, al krijgt Luka Bloom hier hulp van een zangeres om de backing vocals in het refrein te verzorgen. Dat refrein bevalt ons wel, maar het nummer kabbelt iets te rustig voort om voor 4 minuten verwondering te zorgen. In ‘Heart Man’ gaat het tempo wat omhoog en worden een mannelijke zanger en accordeon bij het gezelschap gevoegd. Het gevolg is dat we een leuk lied, met echo’s van de Ierse folk, voorgeschoteld krijgen. ‘The Ride’ zorgt ervoor dat we terug moeten denken aan de beginperiode van Luka Bloom. Onstuimig en anarchistisch beschrijft hij hoe hij een vlucht wil maken uit het dagelijkse leven. Ook ‘Dignity and Backbone’ is fijn want Bloom laat de gitaar weer eens goed galmen.
‘This New Morning’ is geen plaat die je in één keer alle troeven laat horen die deze singer-songwriter in huis heeft, maar na een paar keer luisteren ontdekken we ‘Garman’, een prachtsong die laat zien dat Bloom ook concrete thema’s aansnijdt zoals de kernramp in Fukushima. ‘Capture A Dream’ is ook een rustige ballad die je gerust een parel mag noemen. Toch moet het gezegd worden: dit is geen topplaat. ‘Riverdays’ en ‘Your Little Wings’ brengen ons niet echt iets nieuws en doen het album een beetje eentonig lijken.
Dat Luka Bloom nog de nood heeft om songs te schrijven weten we nu, dat hij het nog kan weten we ook. Dit valt vooral op wanneer je de nummers afzonderlijk beluistert, zonder aan de rest van de plaat te denken. Het geheel voelt dan weer iets te homogeen aan, maar wie zoekt, vindt een stel mooie en eerlijke songs.
Album verdeeld door V2