‘Patterns for (a) fim’ is een titel die je op twee manieren kan lezen: filmpatronen of patronen voor een film.  Wie beïnvloedt wat? Waar wordt de mosterd gehaald? En als we het dan toch over film hebben, wordt hier een filmloze soundtrack geschreven? Veel vragen. En het lijkt alsof dat hetgeen is wat De Craene van ons verlangt. Kleur zelfs de ruimtes tussen de abstracte saxofoonlijnen en regisseer je eigen film in je hoofd.

Mattias De Craene brengt met ‘Patterns for (a) film’ een eerste soloplaat uit. De saxofonist van Nordmann en MDCIII is een begrip in de Belgische jazzscene. Op het einde van 2021 doet hij het solo met een niet te missen plaat in wat ondertussen een niet te versmaden rijtje van uitstekende Belgische jazzreleases is. Ook de artwork, in samenwerking met Paule Josephe (kledingmerk van Hannah Vanspauwen & Tiny Geeroms) is ronduit indrukwekkend.

‘Fifth world’ wordt opgesplitst in twee nummers, part I en part II. Het eerste deel bijt de spits af van het album. Dat de muziek filmisch is, staat buiten kijf. De eerste noten en saxuitspattingen roepen beelden van verlaten, neonverlichte Blade-Runner-achtige steden op waar eindeloze regen kapot spat op de grijze betonnen eenheidsworst. Bij ‘Gameboy garden’ komt de kat al helemaal op de koord. Wilde uitspattingen maken het makkelijk om opnieuw beelden voor de geest te halen. Ditmaal stappen we als het ware ‘Deep in the jungle of our fiction,…’ van Rinus Van de Velde binnen. de zwart-witte esthetiek vol groen voelt gemaakt voor de vogelgeluiden, broeierige cicaden en warme houtblazer van De Craene.

‘Steve O’ Riley’s meditational curve’ is een straf stuk saxofoon. Mattias De Craene brengt het instrument tot leven en serveert een lang uitgesponnen trip die zowel dreigend als rustgevend is. Op de stillere momenten in de opname hoor en voel je het in- en uitademen van de muzikant en de wisselwerking met het instrument. Een helikopter zoeft – om in het thema van de films te blijven – ‘Apocalypse Now’-gewijs boven ons hoofd op ‘Roy Frusciante’. Daarna is het bye bye, zwaai zwaai op de afsluiter ‘Farewell & goodbye’. Even meditatief en filmisch als alle voorgangers.

MDC is niet nieuw, maar zijn solodebuut is dat wel. ‘Patterns for (a) film’ maakt het ongelofelijk makkelijk om beelden bij de muziek te schilderen in je eigen fantasierijk. Daarmee is het opzet van De Craene ongetwijfeld geslaagd en levert elke luisterbeurt voor de luisteraar een nieuw picturaal en muzikaal avontuur op.