Met de hulp van Pedro Maia die de ongelooflijk mooie visuals voor z’n rekening nam, creëert Maya Shenfeld haar sterkste album in haar carrière. Toegegeven, het album vindt niet per se het wiel uit. Waar ‘Under the sun’ wél in uitschiet is de mate waarin de in Berlijn wonende componiste sfeer weet te creëren. Het kruipt dusdanig onder je vel.
Het album opent met ‘A guide for the perplexed’, een nummer dat meteen de toon zet voor de rest van het album. Daarbij vormt het kerkorgel de ruggengraat van het nummer. Shenfeld laat het nummer als een soort sirene weerklinken. Een voorbode dat iets afschrikwekkends zal volgen in de looptijd van het album. Het nummer loopt naadloos over in ‘Tehom’ dat de gevoelstemperatuur alleen maar doet oplopen. “There’s a juxtaposition here between the heavy electronic processing, which could be the sound of a dystopian future or past, and the choir, which like in the Greek tragedy, could be the voice of a shared consciousness, and maybe a voice of a hopeful future.“, vertelde ze zelf over het album.
‘Tehom’ klinkt bijna industrieel. Kletterend metaal weerklinkt alsof de aardkorst wordt doorboort. De track voelt ongemakkelijk. Dat is gezien de aard van het album een bewuste keuze van Shenfeld. Het daaropvolgende ‘Geist’ – en iets later ook ‘Light, refracted’ klinken aan de oppervlakte hoopvoller door z’n groots klinkende synths en het koor dat bijna engelachtig lijkt. We lonken als luisteraar in de korst. We kunnen maar zo ver kijken, want de donkerte overheerst.
De meer field recordings-getinte tracks zoals ‘Tehom’ of ‘Sedek’ werden opgenomen in een marmergroeve Vila Viçosa in Portugal. De geluidsfragmenten die enkele nummers bevatten, voelen gloeiend heet aan. Alsof die groeve in het diepste puntje van de aard gelegen is en gesmolten lavaputten bevat en tegelijkertijd de donkerste koolmijnen. De synth-gedreven tracks zijn dan weer geproducet in Berlijn. Ondanks het vrij grote verschil in textuur in die tracks, voelen ze qua thematiek wel steeds samen hangend. Er hangt steeds een oncomfortabel gevoel boven je hoofd heen wanneer je naar het album luistert. Een nummer als ‘On its rounds the wind returns’ dat traag voorbij glijdt, laat je bijvoorbeeld niet de kans toe om stil te staan en je omgeving te scannen.
Ondanks dat hangend zwaard van Damocles, voelt het album niet per se nihilistisch. De meest symbolische tracks lijken daarom net diegene met vocals: ‘Analemma’ en ‘Light, refracted’. Het koor klinkt in beide tracks mistroostig, melancholisch bijna en tegelijkertijd hoopvol. Shenfeld weet in het slotnummer bijzonder knap het album te omkapselen. De synths schuiven traag en somber terwijl de vocals verheven de end-credits laten rollen.
Shenfeld’s album kun je uiteraard in het schapje met ambient-platen catalogiseren. Toch slaat ze er, in samenwerking met het Ritter Youth Choir, in een vrij ongemakkelijke plaat te maken. Shenfeld beseft maar al te goed welke stuipen ze je aanjaagt. ‘Under the sun’ is geen aards odyssee, maar een verkenning van toekomstige dystopie die momenteel nog onder de radar ligt te rijpen.
Maya Shenfeld & Pedro Maia stellen ‘Under the sun’ voor op 7 april op Rewire (tickets & info).
