Het moet een warme zomerdag geweest zijn toen de kleuter Plato zich buiten waagde en er prompt bijen op zijn lippen landden. Volgens Cicero was dit een symbolische voorbode van de zoete spreekstijl van de filosoof. De rest is, zoals ze zeggen, geschiedenis. Of Mesparrow ooit dezelfde eer is te beurt gevallen, weet niemand.
Feit is wel dat Marion Gaume, doopnaam van deze artieste, lang in blijde verwachting was van deze eerste langspeler. Doorheen haar studies in de Schone Kunsten en een tweejarig verblijf in Londen experimenteert de Française op alle mogelijke manieren met haar eigen stem. Bij terugkomst in Tours wordt ze snel geroemd om haar indrukwekkende optredens louter gewapend met toetsen, loopboard en stembanden. Die grondige voorbereiding heeft Mesparrow vooral geholpen bij het maken van een zelfverzekerde plaat. De methode dwingt een verwijzing naar Grimes af, maar het resultaat is veel aardser en kan op twee manieren beleefd worden.
De zwoele en warme registers van haar stem, geïnspireerd door zangeressen als Billie Holiday en Nina Simone, wiegen je makkelijk in trance. Het bewustzijn vind je even terug wanneer een ander instrument dan bas en percussie ten tonele verschijnt en een welgekomen afwisseling biedt. Uiteindelijk word je pas echt wakker na vijf of zes luisterbeurten, compleet weg van de wereld en muzikaal voldaan.
Ook wie graag aandachtig luistert, komt aan zijn trekken. Het wordt dan echt duidelijk hoe Mesparrow haar vocalen zowel melodisch, harmonisch en ritmisch veertig minuten lang laag na laag etaleert en uitbuit. ‘Neighbour’s Dream’ is een droefgeestig nummer dat huppelt als Lilly Allen, op ‘Street Kid’ spoken de schuurpapieren achtergrondkoren en ‘The Field’ bewijst dat Mesparrow ook kan beatboxen.
Veelzijdigheid is op het album troef en dus wordt het Franse chanson niet vergeten. ‘Danse Avec Moi’ is een duet met François van Frànçois & The Atlas Mountains dat verdacht veel ruikt naar een interpretatie van Leonard Cohens ‘Dance Me to the End of Love’. Serge Gainsbourg ziet vanuit zijn hete hel dat het toch redelijk goed was.
Mesparrow ontwijkt op ‘Keep This Moment Alive’ elke poging geëtiketteerd achter te blijven. Haar plaat wordt daardoor een wespennest van stijlen en invloeden. Maar Winnie de Poeh zal het beamen: wie zoete honing wil, moet af en toe zijn poot eens in een bijenkorf steken.
Verdeeld door Warner Music