Vier lange jaren heeft het geduurd. Een ellenlange campagne van een gigantische schare trouwe fans was er voor nodig. Uiteindelijk gingen 21 Savage en Metro Boomin overstag: ‘Savage mode 2’ werd vorige week vrijdag op de wereld losgelaten. In 2016 brachten ze samen al ‘Savage mode’ uit en die sloeg in als een bom. Vlotjes werden de eindejaarslijstjes gehaald. Metro Boomin bevestigde als dé producers van het moment en 21 Savage zijn ster begon toen echt te schijnen. Als we doorspoelen naar 2020 zien we dat Metro misschien wel de beste producer was van het voorbije decennium, ondanks dat hij de voorbije twee jaar grotendeels vrijaf nam. 21 Savage verzamelde ondertussen lovende reviews voor zijn laatste album en won onderweg een Grammy. Nu zijn ze dus eindelijk terug.

Er valt heel wat aan te halen vooraleer we het over de muziek zelf hebben. Als teaser gooiden ze een trailer op het net, waar Morgan Freeman de voice over voor zijn rekening nam. Op ‘Savage mode 2’ komt de man met de mooiste stem van de hele wereld nog een aantal keer terug: hij mag het album aan elkaar praten. Daar stopt het allerminst. Hate or love de coverart, hij is wel opvallend. Pen and Pixel, legendes in het genre die nog verbonden zijn geweest aan No Limit Records (Snoop Dogg) en Cash Money Records (Birdman), kwamen speciaal uit hun pensioen terug om nog eens een klassieker af te leveren. Al hun signature elementen zijn aanwezig, van de overdaad aan blingbling tot dat typische ’90’s gevoel. Kortom, op een dollar meer of minder werd allerminst gekeken.

Freeman opent het album met wat clevere zinnetjes waarin hij Metro Boomin en 21 Savage subtiel voorstelt en ondertussen de loftrompet blaast over hun gezamelijke genie. In totaal zal Freeman zijn opwachting maken op acht van de vijftien nummers, wat meteen aangeeft dat de tracklist bombastisch oogt maar in realiteit best wel behapbaar uitvalt. Ze klokken immers af net onder de drie kwartier. Daarin is er wel heel wat te beleven. Metro Boomin presteert weer op zijn gekende hoge niveau. De manier waarop hij de sample van Diana Ross haar ‘I thought it took a little time’ gebruikt op ‘Runnin’ getuigd van klasse. 21 Savage vertelt ondertussen hoe hij mensen intimideert en blikt terug op ‘Savage mode’. We beginnen eveneens met te turven hoe vaak hij een synoniem gebruikt voor de vrouwelijke geslachtsorganen, zowel in zijn bars als adlibs. Spoiler alert: we klokken uiteindelijk af op 85 keer, zo’n twee maal per minuut dus. Hallucinant en vooral onnodig.

‘Savage mode 2’ zit vol met bangers. Over ‘Mr. right now’ is al veel inkt gevloeid, niet in het minst over de bars van Drake. Zo claimt hij dat hij op date ging met SZA in 2008, wat toch ietwat vies is gezien zij dan 17 bleek te zijn. Ondertussen blijkt hij zich enige dichterlijke vrijheid toegeëigend heeft en het 2009 bleek te zijn. Om het vriendelijk te stellen: het zijn niet zijn beste bars ooit… Voor de rest is het een vreselijke catchy knaller, al is het wel eentje zonder diepgang. Southside en Honorable C.N.O.T.E. komen Metro helpen op ‘Glock in my lap’ en dat levert evenzeer knappe, uiterst filmische beats op. Het opscheppen over wapendracht nemen we er dan voor lief bij. Young Thug en Metro Boomin bewijzen nogmaals dat de mayonnaise tussen hen pakt op ‘Rich nigga shit’. De koebellen grenzen aan het geniale ondanks dat 21 Savage ietwat onwennig klinkt, is het eindresultaat toch weer om van te smullen.

‘Many man’ en ‘Snitches & rats’ zijn nog twee hoogtepuntjes. Yung Nudy, die in zijn prille muziekcarrière nog niet echt wist te overtuigen, scoort goeie punten met zijn feature op die laatste. Ook de intro van ‘Snitches & rats’ is de moeite. Freeman legt ons in detail uit wat het verschil is van een snitch en een rat. Volgens de geruchten is het een weinig verholen aanval op 6ix9ine. Wat er mag van zijn, het is een skit die blijft hangen. ‘Rip luv’ is een van de meer introspectieve nummers van het album. De beat is atypisch, zowel voor Metro Boomin als voor 21 Savage. Zaytoven tekent hier present en wie vette trapbeats verwacht, is er aan voor de moeite. Het klinkt eerder als iets waar Earl Sweatshirt tegenwoordig zou over rappen.

Het is echter niet allemaal van dat hoge niveau. ‘Said n done’ is een slappe hap. In ‘Slidin’ spelen ze beide te veel op veilig, wat een goed doch weinig memorabel nummer oplevert. En hoewel we doorheen het album wel enige groei kunnen bespeuren in de kwaliteiten van 21 Savage als schrijver, blijft hij toch wat te veel hangen in dezelfde thema’s zonder dat hij er iets nieuws mee doet. ‘Brand new draco’ gaat over seks, zijn verworven rijkdom, zijn husslepraktijken en een wapen waarmee hij zijn vijanden afdreigt. Klassiekers in zijn repertoire, maar misschien hadden we toch wat meer spitsvondigheid verwacht.

Morgan Freeman stelt de hamvraag zelf. “Are things better or worse the second time around?” vraagt hij ons. Da’s een lastige. Waar ‘Savage mode’ een splinterbom was die uit het niets kwam, heeft ‘Savage mode 2’ te maken met torenhoge verwachtingen. Die worden niet over de gehele lijn ingelost. Het album heeft voor ieder wat wils en is een van de betere rapalbums in de niet te overziene stroom die we dit jaar verwerken. Desondanks hadden we er iets meer van verwacht. Metro is op de afspraak, maar 21 Savage geeft op een paar nummers helaas niet thuis. We halen dus voor de gelegenheid een aloud cliché boven: de sequel is nooit zo goed als het origineel. Al scheelt het niet veel.