Dominic Maker en Kai Campos, het oorspronkelijke duo van Mount Kimbie, kozen enkele jaren geleden voor een verschillend pad. Maker vertrok naar Los Angeles en dook in de wereld van de hiphop. Campos bleef in Londen en concentreerde zich hoofdzakelijk op draaien van dj-sets. Dit leidde tot enige onzekerheid over de toekomst van Mount Kimbie. Vooral met de release van ‘MK 3.5: die Cuts | city planning’, twee aan elkaar geplakte soloalbums onder de naam Mount Kimbie. Toch kreeg het kind er weer enkele levensjaren bij. Het langverwachte album laat alle zorgen over de toekomst van de groep verdwijnen. Het duo kwam weer bij elkaar, dit keer in Californië, voor de opnames en nodigde enkele vrienden uit om zich bij hen te voegen – waaronder Andrea Balency-Béarn en Marc Pell, die nu beide officiële bandleden zijn.

Toen Mount Kimbie de pulserende motoriek van krautrock omarmde en hun synthesizers wisten om te vormen tot gitaargeluiden op hun vorige monstersucces ‘Love what survives’, was dat een ware heruitvinding voor het duo. In de rockgeschiedenis is het een welbekende beweging: conventionele rockmuzikanten die synths, drummachines en samplers uitproberen en daarbij inspiratie vinden in de elektronische muziek. Maar wat minder vaak voorkomt, is het omgekeerde. Mount Kimbie toonde op hun vorig album al dat dit een beweging is die niet moet onderdoen. ‘The sunset violent’ komt echter al snel in de schaduw te staan van diens voorganger.

In tegenstelling tot de vorige samenwerkingsintensieve albums, is er hier slechts één trouwe metgezel aanwezig: King Krule. Beide nummers waarop hij te horen is, springen eruit. Al blijven ze nogal monotoon en karakterloos klinken. Hoe zoiets kán met zijn stem, is moeilijk. In ‘Boxing’ bijvoorbeeld is er enige emotionele betrokkenheid, maar het blijft allemaal wat fysiek afstandelijk. Laat dit tekort aan zangkarakter ook de achilishiel zijn van het album. De stemmen zijn monotoon en afstandelijk en klinken nogal plat geproduceerd. Wie had verwacht enkele nieuwe klassiekers te horen zoals ‘Blue train lines’ waar Mount Kimbie en King Krule een sneltrein aan wanhopige beelden vertalen zal teleurgesteld zijn. Ook de vocals van de nieuwe leden klinken niet erg significant. Het komt vaak niet verder dan een monotone kopie van shoegaze-giganten als Slowdive.

Met slechts negen nummers voelt ‘The sunset violent’ bovendien een beetje beperkt aan. ‘The trail’ barst wel van de post-punkgitaren en drums. Al lijkt het nummer snel af te zwakken en eindigt in minder dan drie minuten. Dit lijkt een algemene structuur van het album te zijn. Zoals op ‘The sunset Violent’s’ voorganger zijn de nummers vaak straight-forward injecties van synthmuren en drammerige krautrocktempo’s, maar hier slaagt Mount Kimbie er niet in interessant te blijven. De nummers slagen er niet in een verhaal te vertellen. ‘Got Me’ bijvoorbeeld lijkt meer op een tussendoortje. ‘Yukka tree’ is een klassiek dromerig nummer vol galm dat niet al te veel nieuwe terreinen verkent.

Hier en daar voorzien Mount Kimbie de luisteraar van kortstondige energie. De eerder fragmentarische no-bullshit nummers hebben ook hun charme. Geen al te veel uitwijden, geen onnodig lange intro’s of outro’s, geen pretentieus gedoe. Op de afsluiter ‘Empty and silent’ lijken ze zich te herpakken. Het dient als een aparte atmosfeer waarin K.K. gevoelloos geraakt door alledaagsheid, zijn boeltje pakt en waar Balency-Béarn hem in alle zachtheid ondersteunt.

‘The sunset violent’ krijgt vaak de kritiek dat het enkele losstaande nummers zijn met korte focus die tegen een muur aangesmeten worden om te testen wat blijft plakken. Ook op hun voorganger was deze kritiek licht van toepassing. Bij nader inzien hoeven we dit niet altijd te zien als een groot tekort. Op hun nieuwste product is dit eveneens een sterker aspect. Het korte karakter van dit album is misschien net de bevrijding die we soms vinden bij een korte wandeling – zeker in tijden van lange, dubbele conceptalbums waar soms meer zand dan goud te vinden is.

Op 2 mei stelt Mount Kimbie in het kader van Les Nuits het album voor in de hallen van Schaarbeek. Ook erbij die avond: John Glacier en Lauren Auder (tickets & info).