“I lost my mind” weerklinkt het bezonnen in slotnummer ‘Hexbreaker II’, een gevatte synopsis van wat zich de voorbije negen verknipte songs heeft gespeeld. De zelfverklaarde “citrus-vloek” die rust op de woonst van Menace Beach’s kernleden Liza Violet en Ryan Needham zit daar wellicht voor iets tussen. Op ‘Lemon memory’ hoor je de band een poging doen om de vloek te doorbreken, met muziek als ultiem ritueel.

Menace Beach vond bandnaam-inspiratie bij het gelijknamige Ninento-spel en debuteerde in 2015, gevolgd door een ep die grotendeels in het verlengde lag. Beide platen vielen helaas ten prooi aan de al te vaak gekopieerde “hippe nerdy indie” formule. Met deze speelse tweede langspeler bewijst het collectief uit Leeds dapper genoeg te zijn om daarvan af te wijken.

Waar het debuut vooral eenheidsworst voorschotelde, biedt ‘Lemon memory’ gelukkig meer diversiteit. ‘Sentimental’  is rechttoe-rechtaan indie, in ‘Maybe we’ll drown’ schuilt dan weer een streep psychedelica en ‘Watch me boil’ is een slackerrocker van jewelste. De aanstekelijke deuntjes en meezingbare refreinen vliegen je om het hoofd, omringd door een ruwe bolster van stekelige gitaarriffs en fuzzy baslijnen. Het vijftal durft echter ook experimenteren en dat draait goed uit: de balans tussen het ongrijpbare en het tastbare wordt blootgelegd in de dreigende titeltrack en het dromerige ‘Hexbreaker II’. Laatstgenoemde vormt met zijn bezwerende drone riffs zelfs de apotheose van de plaat.

De “citrus vloek” gekte wordt overtuigend gebracht, al maken meerdere luisterbeurten duidelijk dat de songs te oppervlakkig zijn om in hun geheel te beklijven, laat staan beroeren. Needham en co begeven zich nog regelmatig op platgetreden indierock-terrein (zoals op ‘Give blood’ en ‘Darlatoid’). De knipogen naar zowel sixties psychedelica als nineties college rock (à la Pavement / Breeders) liggen bijgevolg voor het rapen. Daardoor krijg je helaas een beetje het gevoel naar dertien-in-dozijn hipsters te luisteren. De afwisseling van lead vocals tussen Violet en Needham plus de experimentele uitstapjes compenseren dat echter gedeeltelijk.

Met ‘Lemon memory’ toont Menace Beach – in tegenstelling tot het hap-slik-weg debuut – wel degelijk te werken aan een eigen identiteit. Dat dit live gaat knallen staat buiten kijf, al zijn de studioversies helaas niet intrigerend genoeg. De progressie zit voornamelijk in de tracks waarin de band vaag durft te blijven of het experiment niet schuwt. Tel daar de netelige productie van Ross Orton (Arctic Monkeys, MIA) bij op en je hebt een aardig album met enkele uitschieters. Of men er effectief in geslaagd is de “citrus vloek” te verheffen, dat laten we nog even in het midden…