Oostenrijk heeft op muzikaal vlak meer te bieden dan Falco en Fennesz. Naked Lunch bijvoorbeeld. Tot spijt van wie het benijdt: geen vette Duitse tongval, laat staan ook maar een Duits woord of smartlapmuziek. Wel een groep die al een tijdje bestaat, 23 jaar om precies te zijn. In 1997 deed de band al eens een poging met ‘Superstardom’ om superstardom te bereiken. Alan Moulder stond toen in voor het mixen van het album. Die man heeft de groten der aarde al voorbij zien komen: U2, Smashing Pumpkins en onlangs nog Foals voor hun nieuwe plaat. Potten werden er niet gebroken met het resultaat, hun platencontract werd wel verbroken.
Anno 2013 zijn na veel miserie de wereldtourneedromen opgeborgen en de plannen iets bescheidener. De muziek die de band maakt, kan je echter moeilijk bescheiden noemen. Op de nieuwe langspeler, die ‘All is Fever’ getiteld is, viert koning pathos hoogtij. Na een eerste luisterbeurt begint er in ons hoofd een rood lichtje te flikkeren: stadionrock. Risky business.
Het album opent met ‘Keep It Hardcore’, toch een beetje een vreemde titel. Ook van het nummer an sich weten we niet goed wat denken. We krijgen het beeld maar niet uit ons hoofd van Johannes Genard, de zanger van School is Cool, die vrolijk wat onzin zingt over een muur van geluid. Toch irriteert het ons niet echt. Het daaropvolgende ‘The Sun’ is de vooruitgeschoven single van de plaat. Logische keuze, want dit is kant-en-klare radiokost. Maar we horen het toch liever niet op onze favoriete zender. Het nummer blijkt niet zo fris als we op het eerste gehoor dachten. En de in het oor springende tekstflard ‘I did it with my best friend’s wife / It felt like paradise / But now I burn down like the sun’ doet ons toch ook elke keer weer een wenkbrauw of twee fronsen. Helaas blijkt ‘The Sun’ wel representatief voor een deel van de rest van de plaat. Het mag allemaal wel wat pittiger om te blijven boeien.
Maar we zouden overdrijven als we zeggen dat het allemaal kommer en kwel is. ‘At The Lovecourt’ kan ons in al z’n pathos ontroeren, dankzij z’n onschuldige samenzang en een epische finale. Ook de strijkers in ‘Dreaming Hiroshima’ bespelen onze gevoelige snaar. Afsluiter ‘The Funeral’, een janklied zoals de titel al doet vermoeden, laat ons tenslotte ook niet koud.
Naked Lunch is op z’n best als ze wat gas terugnemen en de emotionele kaart spelen. Grote anthems schrijven is niet voor deze jongens weggelegd.
Album verdeeld door Sonic Rendezvous