“Lately all I can produce is psychotic vitriol”, jankt indieprins Kevin Barnes op ‘Spiteful Intervention’. Laat dat autobiografisch gezaag van de frontman van het Amerikaanse of Montreal nu net hetgeen zijn wat ons tegensteekt op ‘Paralytic Stalks’. En ja, of Montreal klinkt nog altijd drukker dan een ADHD-kleuter die elke dag een portie MDMA op zijn boterham smeert, maar op deze elfde plaat verruilen ze wel een deel van hun catchy aantrekkingskracht voor een experimenteler geluid. Dat maakt dat er van easy listening weinig sprake is. We kunnen ons bijvoorbeeld wel aangenamer katermateriaal voorstellen dan dit album.
‘Paralytic Stalks’ schiet werkelijk alle kanten uit. De chaosmachine klinkt als een pretpark, een muzikaal Bobbejaanland waarin glampop, funk, prog en vooral veel neo-psychedelica samen in de Typhoon gaan. Barnes, een soort moderne David Bowie, boetseert een post-apocalyptisch landschap met indiepop die kleurrijker is dan de voetbaloutfit van Zulte Waregem. Alleen: pakweg Sufjan Stevens deed dat een pak beter op zijn ‘The Age of Adz’. Dat heeft alles te maken met doseren, een woord dat Barnes vreemder is dan paraskevidekatriafobie, we zeggen maar iets.
Dat wil niet zeggen dat er helemaal geen goud terug te vinden is op ‘Paralytic Stalks’. Zo is het niet moeilijk om je in te beelden hoe schitterende glitters uit de hemel neerdalen tijdens ‘Ye, Renew the Plaintiff’, een extatische kreet van een bezetene van bijna negen minuten, mooi in twee geknipt door een geweldige gitaarsolo. Maar zoals altijd bij of Montreal is er sprake van hit & miss. Spijtig genoeg slaagt de slinger deze keer naar de verkeerde kant door.
of Montreal live zien kan binnenkort in Rotterdam (Motel Mozaïque, 20.04, info & tickets) en Brussel (Botanique, 21.04, info & tickets).
Album verdeeld door Sonic Rendezvous