Met haar tweede album ‘The Art of Loving’ toont Olivia Dean dat ze niet louter een spin-off is van de Britse neo-soulpopgolf, maar een artiest met een duidelijke visie. Twee jaar na haar veelgeprezen debuut ‘Messy’ keert ze terug. Ditmaal met een album dat liefde niet behandelt als enkel romantiek, maar als kunstvorm, praktijk én uitdaging. De drie singles ‘Nice to each other’, ‘Lady lady’ en vooral de alom aanwezige hit ‘Man I Need’ vormden de perfecte rode loper voor de release van het album.

Dean, leerlinge van de Britse jazz- en soulscene, komt met haar tweede album binnen langs de grote poort. In een tijd waarin social media aanwezigheid zo belangrijk lijkt voor artiesten en bands, is het verfrissend om een artieste te ontdekken die zich daar schijnbaar weinig in laat vangen. Dean’s muziek is een warme sjaal. Eentje waar je je aan kunt optrekken en terug doet grijpen wanneer de nood er is.

De grootste troef van het album is dat Deans zachte, warme zangstem nog beter wordt uitgespeeld met live-instrumentatie. Hoewel op ‘Messy’ vergelijkbare facetten in de instrumentatie werden aangesproken, wordt haar stem hier meer centraal gezet. Britse soul, softrock, flarden smooth jazz en r&b passeren stuk voor stuk allemaal netjes de revue. Het peppy sophisti-popnummer ‘Man I need’ valt allerminst uit de toon. Nee, het nummer tilt de plaat naar een hoger niveau.

De broeierige ballad ‘So easy (to fall in love)’ met bossa nova-instrumentatie vat zowel in tekst als doorheen de song fraai het plezier en spanning dat bij nieuwe relaties hoort. Bossa nova past haar trouwens prima, zoals ze vermeldt in ‘Man I need’. Moest er inspiratie nodig zijn voor een derde elpee, dan kan ze die lijn eventueel door trekken. De kunst van liefhebben is een werkwoord. Dean weet je in ‘Something in between’ soms ook op je gut feeling moet afgaan – goed, of slecht. In ‘Loud’ krijgt Dean enkel het gezelschap van een akoestische gitaar om haar hart te luchten over een relatie die op de klippen is gelopen. “And you weren’t allowed / To come around and throw my heart about“, klinkt het.

Dean laat het overigens allemaal zo gemakkelijk klinken op het album. Alsof het schrijven van liefdesliedjes niet het oudste en meest versleten onderwerp is, laat Dean het herkenbaar en aangrijpend klinken. “When I’m down at ten percent / And you’d plug me straight back in“, klinkt ze verzwolgen in relatie waarvan ze probeert te helen. Of hoe enkele lijnen tekst in songs de essentie perfect kunnen vatten zonder te vervallen in platitudes over liefdesverdriet.

Ondanks dat het album veilig en hartverwarmend klinkt, blijft er een lichte spanning doorheen het album lopen. De verschillende genres die doorheen het album sluipen, worden naadloos in elkaar verweven. Waar op ‘Messy’ flarden aanwezig waren, lijkt de retro-sound die Dean zich hier in aanmeet op het lijf geschreven. De songs voelen en luisteren als een tijdloos album.

Olivia Dean stelt het album voor 8 mei in een uitverkocht Vorst Nationaal.