Daniel Lopatin AKA Oneohtrix Point Never gooide hoge ogen in 2015 met het fantastisch ‘Garden of delete’, een experimenteel en desoriënterend hoogstandje dat je meteen naar de keel greep en heel zijn speelduur geen ademruimte gunde. De verwachtingen voor een nieuw album van het elektronische wonderkind stonden hierna dus enorm hoog gespannen. Lopatin heeft in de tussentijd dan wel gewerkt aan filmsoundtracks en geproduceerd voor artiesten als Anohni, maar met ‘Age of’ is er nu eindelijk een échte opvolger voor ‘Garden of delete’.

Kort gesteld: ‘Age of’ is een minder intens album geworden dan zijn voorganger. Dat werd eigenlijk al min of meer aangekondigd door de vooraf vrijgegeven single ‘Black snow’, een nummer dat minder overweldigt dan het materiaal vanop het vorige album en eerder voor een aanpak kiest die zich langzaam maar zeker onder de huid nestelt. Uiteindelijk blijkt dat vrij representatief te zijn voor het hele album: er zijn weinig nummers die er echt uitspringen. De plaat is eerder een slow burner geworden die je het best in z’n geheel luisteren om je volledig te laten onderdompelen in de toch wel unieke soundscapes die Oneohtrix Point Never hier wederom presenteert.

‘Black snow’ introduceerde ook een tweede belangrijke verandering, namelijk het gebruik van vocals. Veel meer dan ooit tevoren in het werk van Lopatin duikt er gezang op in de nummers, dit echter met wisselend succes. De grootste stinker in dit opzicht is ‘Babylon’, een eerder richtingloze OPN-variatie op de ballad. De vervormde stem klinkt hier erg lelijk en enerverend en zorgt er zo eigenhandig voor dat dit meteen het dieptepunt van de plaat wordt. Gelukkig zijn er ook momenten waarop de zanglijnen wel goed uitpakken, zoals ‘The station’ waarin een hoekig riffje centraal staat en waar steeds meer muzikale snufjes aan toegevoegd worden. Ook ‘Warning’ mogen we tot een van de sterkere momenten rekenen dankzij de passionele vocals van Anohni.

Nog noemenswaardig is de titeltrack die het geheel opent. Hier experimenteert Lopatin met neobarokke geluiden die hij volledig tot zijn eigen stijl vervormt, een geslaagd probeersel dat jammer genoeg niet verder uitgewerkt wordt op het album behalve tijdens de korte interlude ‘myriad.industries’. Het prijsbeest op ‘Age of’ is echter ‘Toys 2’, een track die we in twee delen kunnen opsplitsen. De eerste helft is een intens en melancholisch geluidstapijt dat we makkelijk tot Oneohtrix Point Nevers meest aangrijpende werk kunnen rekenen, waarna het nummer verandert in een enorm relaxerend stukje ambient om de emotionele ontlading te verwerken. Negatief opvallend is de nietszeggende afsluiter ‘Last known image of a song’, een minimalistisch niemendalletje dat maar weinig om het lijf heeft en het album beëindigt op een onverschillige noot. Het etherische ‘Still stuff that doesn’t happen’ was dan een beter slot geweest.

De rest van de nummers vallen elk apart niet echt op, al passen ze wel als puzzelstukjes in elkaar om een organisch geheel te vormen. Ondanks een paar minder geslaagde probeersels is Lopatin er met ‘Age of’ wel weer in geslaagd om een bijzonder muzikaal werk af te leveren. Oneohtrix Point Never blijft een uniek en onvoorspelbaar project en ook dit nieuwe album is weer een waardige toevoeging aan zijn fascinerende oeuvre.