Op ‘DÌA’ fezelt Ela Minus zorgzaam over het einde der dagen

door Lukas Dederen

Dromerige synth-pop met af en toe nen boenk erin. Minimalistische producties die evenzeer doen dansen als bezinnen. In contrast met de meeslepende bassen een frêle stem met een sappig, charmant en bij wijlen licht komisch Spaans accent. Een zoete klank die zorgzaam lispelt over het vergaan van de wereld. Een summiere bevatting van wat er te vinden valt op de tweede langspeelplaat, ‘DÌA’ ,van Gabriela Jimeno Caldos, alias Ela Minus.

Toen ze in 2020 haar eerste album, ‘Acts of rebellion‘, uitbracht was het meteen koekenbak en mocht ze op trot met iconen uit de electro-scène. Zo is ze goede vriendjes met ancien Four Tet en gaat ze binnenkort op tournee met Caribou. Door het nummer ‘Upwards’ begrijp je waarom deze twee heren graag haar gezelschap hebben. Een speels nummer met stevige elektronische elementen en schattige 4 am-vibes. Ideaal om de dansvloer op te warmen.

Je zou het niet meteen zeggen omwille van haar feeërieke verschijning en het poppy gevoel van haar muziek. Echter, Caldos heeft een verleden als drummer in punk bands. Ga er niet naar op zoek in haar nummers. Je vindt er werkelijk niets van terug. Maar de DIY-stijl uit het punk milieu heeft ze wel geïncorporeerd in haar creatieproces. Ze maakt namelijk haar eigen synthesizers. “I just fell in love with synthesis, profoundly, but the freedom and self-sufficiency that synths gave me was life changing”, aldus Caldos. De vrijheid die de synth haar geeft, zet zich door in haar teksten. Het gaat van Spaans naar Engels en weer terug. De teksten zelf zijn niet altijd even fleurig. “Si va a ser asi / que se acabe el mundo”, klinkt het op ‘QQQQ’. Vrij vertaald: “als het zo zal zijn / dan mag de wereld stoppen”. Een initieel druilerig nummer dat, nogal frontaal op de sombere tekst, langzaamaan hoopvoller wordt.

Punk dus, maar ook jazz. Ze studeerde aan het gerenommeerde Berklee College of Music. Het mag duidelijk zijn dat Caldos voldoende muzikale geschiedenis heeft om ingewikkelde composities op te stellen. Toch kiest ze ervoor om minimalistisch te werk te gaan. In ‘Combat’ is geduld en tijd haar wapen. Met een melancholische voorzichtigheid bouwt het nummer zich op om gevoelig te ontspruiten. Ondertussen zingt ze: “los pájaros nacidos en jaula / no le tenemos miedo a nada / creyeron que no nos íbamos a acordar de volar”. “Vogels die in kooien geboren worden / zijn nergens bang voor / ze dachten dat we niet meer zouden weten hoe we moesten vliegen”. Het is niet bijzonder positief hoe ze onze huidige samenleving en planeet aankijkt. Gelukkig voor ons resulteert het in zeer knappe muziek.

‘DÌA’ is een knappe plaat. Het product van een artieste die op zoek is naar haar eigen geluid en daar met momenten ook in slaagt. Met een somberte zingt ze tegenstrijdig de wereld hoop in. En hopelijk blijft de wereld nog even doortollen. Want Caldos zou zowel 11 als 12 februari op post moeten zijn in Ancienne Belgique. In het voorprogramma van Caribou weliswaar. Helaas zijn beide shows al uitverkocht, maar inschrijven op de wachtlijst kan altijd.