De prijs voor meest ambitieuze en productieve band van 2017 gaat hoogstwaarschijnlijk naar King Gizzard & The Lizard Wizard. Het Australische psychrock-collectief maakte z’n belofte om vijf albums uit te brengen op een jaar tijd helemaal waar, en bracht nog net voor het eindejaarsvuurwerk ‘Gumboot soup’ uit, meteen een van de betere uit het rijtje.

In februari legde King Gizzard de lat behoorlijk hoog met ‘Flying microtonal banana’, een stevige rockplaat in de lijn van het fenomenale ‘Nonagon infinity’. Nieuwigheidje was het gebruik van microtonen om het klankenpallet op te frissen. Ook op de volgende albums was er telkens een afgelijnd concept of idee te ontwaren. Via progrock (‘Murder of the universe’), jazz (‘Sketches of Brunswick East’) en het meer introspectieve ‘Polygondwanaland’ kruipen de Australiërs nu in een tijdmachine naar de late jaren zestig, en doen ze die psychedelische periode herleven.

Vijftig jaar na wat de muziekgeschiedenisboeken inging als the summer of love kanaliseert frontman Stu McKenzie z’n innerlijke Jerry Garcia. Grateful Dead is nooit ver weg, en ook Jethro Tull is dankzij de dwarsfluit nooit ver weg. Het openingstrio van ‘Gumboot soup’ knipoogt nadrukkelijk naar de British Invasion-groepjes die na het succes van The Beatles overal ter wereld de hitlijsten overnamen.  The Gizz geeft er een eigen draai aan, met vooral de dubbele drums die in-en uitfaden en je onderompelen in een alternatieve werkelijkheid waarin muziekgeschiedenis werd geschreven door Australiërs. Het overwegend akoestische ‘Paper mâché dream balloon’ is het album van King Gizzard dat het dichtst bij deze ‘Gumboot soup’ aansluit, al is de instrumentatie nu veel rijker en de nummers gevarieerder.

Fans van de stevigere Gizzard-nummers moeten wachten tot ‘The great chain of being’, een oerklassieke pletwals die in theorie misstaat in de tracklist, maar in handen van King Gizzard zeker zijn bestaansrecht heeft op het album. Het is het moment dat je de volumeknop opendraait en je jezelf de eerste whiplash van 2018 headbangt. ‘The last oasis’ neemt vervolgens even gas terug, waarna ‘All is known’ alles heeft om uit te groeien tot een nieuwe live-favoriet, met een sound en intensiteit die teruggrijpt naar ‘Nonagon infinity’. Daarna bolt ‘Gumboot soup’ gestaag uit met twee zorgeloze jams ‘I’m sleepin’ in’ en ‘The wheel’. Niks speciaal aan, niks storend.

De vijfdelige krachttoer begon dit jaar sterk met ‘Flying microtonal banana’, maar daarna leek het erop dat de kwantiteit de kwaliteit in de weg zou staan. ‘Gumboot soup’ sluit gelukkig af met een hoogtepunt: een gevarieerd album waarop King Gizzard aan de slag gaat met gekende elementen en er een eigen draai aan geeft. Het klinkt vertrouwd en verfrissend tegelijk, en is daarmee een ideale inleiding voor wie de groep nu pas na alle buzz ontdekt.

King Gizzard & The Lizard Wizard speelt woensdag 28 februari een uitverkochte show in de Vooruit.