De tweede plaat van Oscar and the Wolf kan niet anders dan een uitdaging geweest zijn. Na een eerste album dat zo onverwacht zo succesvol werd, moet de druk voor de opvolger ervan wel gigantische proporties aangenomen hebben. Drie jaar na ‘Entity’ en een onophoudende reeks optredens en festivalshows voelt het alsof Colombie nooit echt weggeweest is. Toch heeft hij ergens tijd gevonden om riskant materiaal te schrijven dat niet gewoon de succesformule van zijn debuut kopieert, maar nieuwe wegen opzoekt.

Het was onvermijdelijk dat de Brusselaar zijn nieuw-gevonden extravaganza zou doorsijpelen in het nieuwe materiaal. Toch is ‘Infinity’ niet de overdadige kitsch geworden die je mogelijk zou verwachten. De sound voelt net eerder luxueus en klassevol. Verder merk ik nu pas echt hoe sexy Oscar and the Wolf kan zijn. Waar die sensualiteit al een onderwerp was in menig recensie van ‘Entity’, wordt ze serieus naar een hoger niveau getild op deze tweede worp. Daarnaast schemert Colombies liefde voor mediterraanse exotica niet alleen door in zijn kledingkeuzes, maar ook in zijn nieuwe muziek. Beste toonbeeld van dat alles is waarschijnlijk ‘Susato’, een gedurfd nummer dat met een controversieel Spaans gitaartje de temperaturen hoog doet oplopen. Hoewel het allemaal erg on brand en herkenbaar voor de Instagramvolgers is, komt dat persona en de bijhorende muziek wel echt authentiek, origineel en gewoon goed over.

Vooraf was de vrees dat Oscar and The Wolf zou vervallen in EDM en stadionbombast. Dat is gelukkig niet het geval. Wanneer Max voor dansbaar kiest, doet hij dat geheel in zijn eigen stijl – luister maar eens naar de verzengende neonrijkdom van ‘Honey’. Het groots aangekondigde ‘So real’ is als albumopener een duidelijk statement, maar meteen ook het nummer dat het meest afwijkt van de succesformule. Verder is er nog het funky ‘Breathing’, dat binnen het geheel wat te vrijblijvend klinkt, terwijl ook ‘Runaway’ net niet het perfecte evenwicht tussen classic Oscar and the Wolf, clubdiva en hedendaagse popster vindt. Met ‘Chevrolet’ staat er aan het einde van de plaat nog een stomend hitje dat tekent voor ‘s mans meest pure popmoment tot op heden en klinkt als een gouden mix van Rihanna en Lana Del Rey.

Af en toe gaat het tempo ook naar beneden voor een slowjam, zoals op het eerder aangehaalde ‘Susato’. Zo is er ook ‘Pretty infiniti’, een superkaal liedje met enkel wat feeërieke electronica dat misschien wel iets té basic aanvoelt. In dezelfde categorie zit ook ‘Queen’, al is de instrumentatie daar boeiender dankzij een buitenaards kantje. Overall zijn deze songs een lovenswaardige poging om met originele muziek voor variatie te zorgen, al weten ze zelden echt voldoening te geven.

Net zoals op ‘Entity’ zijn de echte hoogtepunten van deze langspeler te vinden tussen de albumtracks. ‘Touch down’ sluit meer aan bij het oude werk, maar geeft dat tegelijk ook een rijkelijke update. De productie ervan is uitstekend: als een afschietende vuurpijl zoeft de electronica tijdens het refrein op onnavolgbare wijze voorbij. Als de zang van Colombie soms al eens zichzelf durft te verliezen in dromerigheid en zagerigheid, dan is die hier wel zo betrokken en emotioneel als het hoort. Afsluiter ‘Fever’ steekt er ook bovenuit. Het is een relatief uitgelaten song die nog een laatste keer verliefd de warme nacht induikt. Waar veel platen je vermoeid achterlaten, geeft dit nummer je net zin om ‘Infinity’ nog eens op te zetten: het is zo luchtig en leuk, en voegt met strijkers en kwetsbaarheid toch de nodige balast toe om geen niemendalletje te zijn.

‘Infinity’ mag dan geen revolutionair belpopwerk als ‘Entity’ zijn, het is wel een bevestiging van Oscar and the Wolfs status en ambities. Je blijft met het gevoel zitten dat te veel nummers net niet zijn, terwijl globaal gezien het plaatje wel klopt. Hoe dan ook kan ik enkel maar respect hebben voor de manier waarop Colombie de uitdagingen van die “moeilijke tweede” te lijf gaat en kiest voor vernieuwing en diversiteit.