Sinds de grote doorbraak van Parquet Courts in 2014 met het alom geprezen ‘Sunbathing animal’ betrad de band enkele zijpaden. Twee bandleden bleken even andere prioriteiten te hebben, waardoor de groep een tijdje door het leven ging als Parkay Quarts. Na de hereniging kwamen ze op de proppen met ‘Monastic living’, waarbij ze een plotse bocht maakten. De experimentele, bijna uitsluitend instrumentale nummers doen veel fans het bestaan van de plaat negeren. De verwachtingen waren bijgevolg hoog toen ze aankondigden een nieuwe langspeler af te hebben, deze ‘Human performance’.

“Dust is everywhere”, zingt frontman Andrew Savage in opener ‘Dust’. Blijkt dat Savage niet enkel gezegend is met een stevig paar stembanden, maar ook nog eens beschikt over enkele profetische vaardigheden. Het is namelijk zo dat ‘Dust’ inderdaad overal op staat sinds het ons voor het eerst ter ore kwam: ’s ochtends, ’s middags, ’s avonds: we krijgen er maar geen genoeg van. De combinatie van Savage’s parlando, strakke gitaren en aanstekelijke riff maken van ‘Dust’ een (garage)rocknummer dat fungeert als heerlijke aperitief.

Variatie troef op ‘Human performance’, bewijst onder meer ‘Outside’. Het nummertje gooit songstructuren door het venster en na anderhalve minuut blijf je achter met een “Was dit het al?” dat tegelijkertijd je mondhoeken naar beneden trekt. Gelukkig volgt meteen de dreigende, vervormde intro van ‘I was just here’ om dat gemis goed te maken, en eindigt de song in een mentale moshpit veroorzakende explosie. Verder krijgen we nog lange psychedelische instrumentale stukken op ons bord (‘One man no city’) en ook poppy baslijnen passeren de revue (‘Berlin got blurry’). Rocknummers die klassieker van opbouw zijn en naar garage neigen, worden afgewisseld af met psychedelica en rustigere momenten die even een adempauze bieden. Er blijft echter een belangrijke afwezige: de uptempo postpunk van pakweg ‘Ducking and dodging’.

Als er desondanks een nummer herinnert aan die rauwe postpunk van weleer, is het ‘Two dead cops’, met zijn snelle drums en schreeuwerige vocals. Daarin bewijst Savage pas echt in welke richtingen hij zijn stembanden zoal kan dwingen: we hoorden al spreekstijl, afgewisseld met melodischer delen en hier toont hij dat zijn stem ook het ruigere genre nog aankan. Het voelt allemaal wat gefoceerd aan, waardoor Parquet Courts met ‘Two dead cops’ even uit de bocht vliegt. Gelukkig volgen er nog zes minuten die ‘Human Performance’ weer op de rails trekken.

“Hun meest toegankelijke werk tot nu toe”, noemde hun label het. Gelijk hebben ze, al schuilt in het woord ‘toegankelijk’ soms een negatief waardeoordeel. Parquet Courts bewijzen hier dus dat toegankelijkheid en kwaliteit perfect hand in hand kunnen gaan. “Listen to it at night!” staat er dan weer te lezen op de achterkant van de plaat. Daar gaan we minder mee akkoord: ‘Human performance’ beluisteren kan je doen tijdens de nacht, maar vergeet niet dat een dag verder nog bestaat uit een ochtend, soeptijd, (na)middag en vooravond die daar eveneens uiterst geschikt voor zijn.

Album verdeeld door Konkurrent

Parquet Courts kan je aan het werk zien op 21 juni in de Trix in Antwerpen