Aan ambitie geen gebrek bij Polo G. Nadat Chicago en bij uitbreiding de gehele wereld in de ban was van de Michael Jordan-documentaire ‘The last dance’, die hem neerzette als “the goat” (greatest of all time), komt de rapper uit Chicago nu met exact dezelfde proclamatie. Vanzelfsprekend spelen de twee een ander spelletje, maar qua branie kan dat toch tellen. Zeker omdat Polo G vorig jaar pas echt doorbrak met ‘Die a legend’, nog zo’n ferm statement van een albumtitel. Echt liegen deed hij toen echter niet en hij zette de Chicago drillscene weer in de schijnwerpers met een dijk van een album. Een jaar later is het tijd om te bevestigen.

Zestien nummers lang trekt Polo G daarvoor uit en dat is nu eens geen eentje te veel. Tegenwoordig mikken rapalbums al eens gemakzuchtig op de streamingtellers met ellenlange en middelmatige albums. De kunst om zestien nummers lang het geheel boeiend te houden is eentje die zeldzaam wordt en dus des te indrukwekkender dat een jonge snaak van 21 daar vlotjes in slaagt. Dat onder meer Hit-Boy, Mike Will Made-It, Tay Keith en Mustard de beats verzorgen zal daar ook wel voor iets tussen zitten.

Al is het toch de rapper himself die het project overeind houdt. De statistieken tonen aan dat hij meer dan de zoveelste rapper die over niets anders dan zijn luxe kan rappen (hey daar, Gunna). Van de zestien nummers vallen er zes onder de noemer “we hebben het gemaakt, van rags to riches“. Verder tellen we nog twee nummers over de vrouwtjes, twee over de onafscheidelijke combo wapens en drugs (en in het geval van ’33’, de basketlegende Scottie Pippen), eentje over zijn mentale problemen, eentje over zijn zelfrespect en het trouw zijn aan zichzelf en nog enkele die niet onder een clichénoemer onder te brengen zijn, waaronder de toppers ‘Relentless’ en ‘Wishing for a hero’.

Hij gaat dus dieper en verder dan waar velen in de rapgame zich aan durven wagen. ‘Wishing for a hero’ is een knap nummer, waarop hij over de pianolijn van 2Pac zijn ‘Changes’ gaat, of de puristen, over de versimpelde piano van ‘The way it is’ van Bruce Hornsby & The Range. Qua thematiek blijft hij echter bij 2Pac hangen, met een aanklacht tegen het (politie)geweld tegen de gekleurde medemens in Amerika. Actueler dan ooit en het bewijs dat Polo G meer is dan de zoveelste driller. Dit is een nummer met diepgang, een opening naar de conscious hiphop waar we met z’n allen zo hoog mee oplopen. ‘Relentless’ is evenzeer zo’n nummer dat diep gaat, al is hier meer introspectie.

Zelfs al hij rapt over luxegoederen als in opener ‘Don’t believe the hype’ of ‘Flex’, brengt hij het er een stuk beter van af dan zijn peers. Zijn typisch stemgeluid geeft het geheel een extra laag en zijn talent om verhalen te vertellen komt op ‘The goat’ sterk naar voor. Het gehele album een verhaal doorspekt met radeloosheid, moorden, liefdesverdriet en andere diepsnijdende pijnen. Zoals het verlies van Juice WRLD dat hij aankaart op ’21’, nadat de overleden ster eerder al eens kwam meerappen in ‘Flex’. Juice is slechts een van de rappers die dit geheel naar een hoger niveau tillen, want ondanks dat ze spaarzaam zijn, de features, zijn ze er wel boenk op. Lil Baby is de ideale partner om een simpele track over luxe en roem memorabel te maken (‘Be something) en ook Stunna 4 Vegas en NLE Choppa vallen niet uit de toon op de banger ‘Go stupid’.

Het talent van Polo G komt op ieder nummer bovendrijven. Zo vergelijkt hij zijn relatie spitsvondig met die van Martin en Gina uit de sitcom ‘Martin’ uit de jaren ’90. Niet bijster origineel werd het nummer ‘Martin & Gina’ genoemd, maar da’s dan het enige minpuntje. ‘Beautiful pain’ is nog zo’n nummer waar we kunnen blijven naar luisteren. Scherp, eerlijk en alles wat je niet verwacht van een rapper anno 2020 die vooral stoer en zwemmend in pussy probeert te zijn. Des te meer dus een bevestiging van de frisse wind die Polo G is.

Of nu al de GOAT is, valt te bezien. Enkel en alleen in Chicago lopen nog zwaargewichten als Kanye West, Chief Keef en Chance The Rapper rond, al zaagt Polo G nu wel echt aan de poten van hun troon. ‘The goat’ gaat verder waar ‘Die a legend’ stopte en laat ons een gegroeide en getalenteerde rapper zien die schijnbaar nog een hele hoop progressie kan maken. En op die manier lijkt de status van ‘GOAT’ nog niet eens zo heel absurd.