Op de hoes van ‘Rarely do I dream’ sjeest er in hoge snelheid een auto voorbij. Over het model, de bandenspanning of kilometerteller kunnen we je weinig vertellen. Dit weten we wél: achter het stuur zit Trevor Powers, alias Youth Lagoon. Een eindbestemming? Heeft-ie niet. Niet dat dat iets uitmaakt: op ‘Rarely do I dream’ lijkt de man vooral te willen roadtrippen langs de ruïnes van een stukgelopen jeugd.

Neem de ijle Americana van ‘Football’, waar depressieve ouders, wulpse tieners en -stel je eens voor- lustige pastoors de hoofdrollen verzorgen. “Mary holdin’ tough/ She would fuck the preacher if he only paid enough“, zucht hij. Neen, dit zijn geen personages uit een glossy tienerfilm. Ze lijken wel te zijn weggelopen uit hetzelfde universum van cultklassiekers als ‘Gummo’ of ‘The virgin suicides’: slaperige stadjes aan de rafelranden van de maatschappij, waar de plaatselijke jeugd gevangen zit in een korset van tienerverdriet.

Dat het album enorm filmisch aan voelt, is allesbehalve toeval. Trevors vond in 2023, het jaar van zijn gruwelijk ondergewaardeerde comeback ‘Heaven is a junkyard’, een stapel VHS-tapes in zijn ouderlijk huis. Al snel bleek het te gaan om home videos waarin hijzelf en zijn familie centraal stonden. De tapes inspireerden hem om van zijn nieuw album een nostalgisch getinte teen soap te maken. Sterker nog: audiofragmenten uit de tapes lopen als een zorgvuldig gebreide rode draad doorheen het album. De titel van ‘Home movies (1989-1993)’ dekt dan ook perfect de lading: we horen Powers’ ouders er zijn eerste stapjes becommentariëren. Even later staat het gezin op het punt om op daguitstap te vertrekken.

Interessanter wordt het als de audiofragmenten subtieler vervlochten zijn met de muziek. In ‘Gumshoe (Dracula from Arkansas)’ passen de jeugdherinneringen perfect in het klanktapijt van roffelende drums en warme elektronica. Als dat nummer de eerste dag van de zomervakantie verklankt, dan countert opvolger ‘Seersucker’ dat sfeertje perfect. “Had no money half the time / Ma couldn’t pay / Papa OD’d in ’99 / I miss him every day“, bekent Powers. “We’re doin’ all right, we’re doin’ all right“, herhaalt hij terwijl zijn indiepop blijft voort meanderen: een mantra of puur zelfbedrog?

“Your mama screamed when she thought she couldn’t scream more“, klinkt het in ‘Canary’. Al lijkt die tekst vooral over hemzelf te gaan. In 2021 verloor Powers zijn stem als gevolg van een drugsverslaving – nogal problematisch voor een zanger. Gelukkig recupereerde zijn stembanden langzaam maar zeker in 2023. Zou hij daarom uitsluitend fluisterend zingen, alsof hij bang is om elk moment weer z’n stem kwijt te spelen? Het zorgt alleszins voor een herkenbare sound. Toch laat hij enkele kansen liggen om z’n stemgeluid wat meer uit te spelen. Jammer, want soms rijdt ‘Rarely do I dream’ iets te vaak op cruise control. Voor de rest geen klachten.

‘Rarely do I dream’ laat zich moeilijk in woorden vatten, dus daarom volgend afsluitend advies: kruip onder de koptelefoon, plof neer op de achterbank van Youth Lagoons rammelkast en laat Trevors Powers je gidsen naar een trip down memory lane. Thuisblijvers hebben ongelijk.

Op 18 juni treedt Youth Lagoon in Trix. Info en tickets vind je hier.