Toen de zomer nog een pak priller was, hielden we het op Rock Werchter al snel voor bekeken bij de stereotiepe rock van Royal Blood die elke rechtgeaarde muziekfanaat blijkbaar onvoorwaardelijk “vet” hoort te vinden. Liever nog zagen we met een mengeling van bezorgdheid en droefnis de tegelijkertijd op het hoofdpodium geprogrammeerde Pete Doherty ten prooi vallen aan een aantal met het oog op de toekomst weinig optimistische stuiptrekkingen. Nu de herfst met rasse schreden nadert en we ondertussen het titelloze debuutalbum van het Britse duo aan een nadere beluistering onderwierpen, blijven we niettemin volmondig achter deze keuze staan. Noteer wel dat onze mening evenwel allerminst een succesvolle carrière in de weg staat, want bij een optreden van pakweg AC/DC zal je ons evenmin snel op aanwezigheid betrappen.
Zowat elk nummer op ‘Royal blood’ verloopt volgens een geijkt stramien, te beginnen met een stoere riff die we in een gesofisticeerdere versie reeds hoorden bij ondermeer Tool of QOTSA en die zich aldus in een minder afgelikte vorm al in het collectieve geheugen nestelde. Voor het refrein pakt het tweetal hierna steevast uit met een weinig verrassende verdubbeling van het tempo, waarna vervolgens even wordt stilgevallen om ruimte te maken voor een getelefoneerde losbarsting. Een sporadische, op wat drumfills gestoelde, weirde break en enkele scheurende hoge gitaarnoten (jawel, op cd voegde het bas/drumduo een aanzienlijk aantal gitaren toe) maken het geheel uiteindelijk helemaal af en hapklaar.
Als alles dan nog eens wordt ingespeeld met metronomische precisie en verpakt in een moderne, bij momenten ronduit hippe productie (luister ‘Loose change’ er bijvoorbeeld maar eens op na), weet je dat Royal Blood commercieel erg sterk bezig is, met als keerzijde van de medaille dat avontuur, diepgang en rebellie ver te zoeken zijn. Vocaal klinkt frontman Mike Kerr als een samensmelting van de op zich al in elkaars buurt vertoevende stemmen van Matt Bellamy en Cedric Bixler-Zavala. Op de keper beschouwd horen we wel meer overeenkomsten met de eerste plaat van The Mars Volta en begeeft Royal Blood zich op en top zeewaardig in het vaarwater van groepen als Wolfmother en, dichter bij huis, Triggerfinger.
Kortom, hoewel we de hype rond Royal Blood maar al te goed begrijpen, weigeren we hier volledig in mee te gaan. We missen immers flink wat inspiratie en krijgen een album geserveerd dat er naar onze smaak te steriel op los beukt.
Album verdeeld door Warner Music
