Rufus Wainwright danst zijn hele carrière al op een dunne koord. De Amerikaan steekt zijn liefde voor opera niet weg wat zich uit in groteske songs die neigen naar kitsch en maar net geloofwaardig blijven. Op zijn nieuwe langspeler, ‘Unfollow the rules’, probeert Wainwright zijn midlife te kanaliseren in een hele hoop arrangementen. Misschien is het het album te veel, misschien is onze smaak te zeer veranderd nu we uit andere bombastliefhebbers als Muse zijn gegroeid, maar wij lopen alvast niet warm van deze plaat.

We moesten tijdens het titelnummer plots denken aan ‘I know the end’, de fenomenale afsluiter van Phoebe Bridgers’ recent uitgekomen album ‘Punisher’: een karrenvracht aan strijkers, een opbouw die richting het apocalyptische neigt. Waar Bridgers echter rechtstreeks ons hart binnenvliegt met haar prachtige gevezel en ze die overdaad aan muzikale partijen inzet met een meticuleuze spaarzaamheid, geloven we niks van hetgeen Rufus uitkraamt op zijn stevig uit de hand gelopen pianoballad.

Het goede nieuws hierbij zou zijn dat Wainwright zichzelf niet pijnlijk serieus lijkt te nemen, wat de pathetiek min of meer van de bombast schaaft. Zijn teksten neigen van onschuldig (“I need a little alone time, a little dream time, but don’t worry, I will be back, baby”), naar relativerend (“There’s always trouble in paradise, don’t matter if you’re good or bad or mean or awfully nice”). Al vragen we ons dan ook af waarom we überhaupt naar deze nummers zitten te luisteren; de sonische dramatiek zorgt zo immers niet voor een absurde karikatuur zoals in het beste werk van filmregisseur Yorgos Lanthimos. De bombast had zelfs net beter kunnen werken als het plaatje compleet was geweest en de tekst een gelijkaardig schouwspel had geschetst.

Wel goed is ‘Romantical man’. De strijkers ontvouwen zich er ontroerend na vierenhalve minuut en het muzikale drama werkt er met verve richting ontlading. Daarmee is het goede zowat gezegd. De overdreven vibrato in de stem van de Amerikaan, de gênant veel aan Queen denkende koortjes, de afgelekte productie; het werkt ons op zowat alle songs aardig op de heupen. Het doet wat denken aan Father John Misty’s ‘Pure comedy’, maar dan zonder scherpe maatschappijkritiek. Spoiler alert: los van de teksten stelde die plaat bitter weinig voor.

We willen geen afbreuk doen aan de esthetiek van Wainwright. Zijn karakteristieke stijl kan werken als de immer aanwezige arrangementen één worden met de nummers. Luister bijvoorbeeld naar het bloedmooie en oprechte ‘Natasha’ uit 2003. Het overdreven ingeklede, van authenticiteit onttrokken ‘Unfollow the rules’ kunnen we daarentegen kernachtig samenvatten: overdaad schaadt.