Ryley Walker heeft er enorm veel zin in dit jaar en loste zijn tweede album van 2018. ‘The lillywhite sessions’ is er eentje met een persoonlijk verhaal en ligt dan ook nauw aan zijn hart. Als klein jongetje was de Amerikaan immers een grote fan van de Dave Matthews Band. Diens ‘The lillywhite sessions’ werd wegens een volgens het label te depressieve klank en boodschap nooit officieel uitgebracht, maar de meeste nummers werden wel gelekt of verzameld op ‘Busted stuff’. Dit zorgde voor de nodige controverse, wat spek naar de bek was van menig muziekliefhebber. Omdat ‘The lillywhite sessions’ een belangrijke invloed heeft gehad op zijn passie en liefde voor muziek, droomde Walker ervan om ooit een ode op te brengen aan het album.

Walker houdt dezelfde structuur aan zoals het oorspronkelijk bedoeld was door de Dave Matthews Band en ook tekstueel werd er amper iets gewijzigd. De enige grote verandering die hij doorvoerde, is dat hij alle registers open trok en er massaal veel instrumenten tegenaan gooide, wat resulteert in instrumentale intermezzo’s en uitgesponnen outro’s. De opener ‘Busted stuff’ is strakker en spannender geworden in vergelijking met het origineel. Ondanks de snellere en meer uptempo baslijnen, draagt het nog een zekere melancholie en tederheid met zich mee.

‘JTR’ duurt grofweg tien minuten, waarvan ruim de helft louter instrumentaal is. De saxofonist raast als een malle doorheen het nummer en gooit halverwege alles dicht. Net op dat moment verandert de stemming ook. Waar het eerste gedeelte enorm funky is en aanzet tot een goede oude swing, is het tweede gedeelte puur instrumentaal en wordt er erop los geëxperimenteerd. Een allegaartje van basgitaren, saxofonen en xylofonen geeft vijf minuten lang het beste van zichzelf. Het is net op dat moment dat de sterkte van Walker naar voren wordt geschoven: de Amerikaan zet het origineel volledig naar zijn hand en tilt ‘JTR’ naar een hoger niveau.

Met ‘Grace is gone’ komt Walkers warme, zachte stem mooi tot uiting. Het klagende lied over verloren liefde wordt eerder helend neergezet. Teksten zoals “One drink to remember and another to forget” maken het plaatje compleet, we weten direct in welke situatie de Amerikaan zit en willen hem graag een schouderklopje toewerpen. Instrumentaal gezien wordt er ook teruggegaan naar de basics. Geen uitgesponnen tussenstukken of muzikale overdaad, eenvoud heerst hier en brengt een soort kalmte over het geheel.

Experimenteren kent ook zijn grenzen, en daar botst Walker jammer genoeg tegenaan op ‘Monkey man’. Het is een duister, zwaar en rancuneus nummer zonder een duidelijk doel, met instrumentale chaos die ongeleid blijft en waarbij de boodschap verloren gaat in het geheel. Walker liet zijn creativiteit de vrije loop en het ontploft in zijn gezicht.

Met ‘The lillywhite sessions’ kruipt Ryley Walker meermaals uit zijn comfortzone en dat doet hij goed. Instrumentaal gezien zitten er adembenemende stukken in die niet meteen geassocieerd zouden worden met een singer-songwriter. Ondanks dat het een coveralbum is, zet hij alles naar zijn hand zonder het origineel niet de gepaste eer aan te doen. De melancholie en eigenzinnigheid van het origineel worden meermaals in de verf gezet. Dave Matthews mag meer dan trots zijn met zo een ode.