Zuchtend en puffend zetten we Sacri Cuori’s ‘Rosario’ op repeat. “Wat was dat?”, dachten we bij onszelf. Aandachtig gunden we de cd een volgende luisterbeurt. En dat ritueel herhaalde zich nog een keer of 30. Helaas is een duidelijke lijn op dit album ver te zoeken. Niet zozeer omdat het slecht is, veeleer chaotisch. Het Italiaanse trio weet niet goed in welke gedaante te verschijnen.
Natuurlijk ondernemen we wel een poging. Opener ‘Silver Dollar’ doet ons vermoeden dat een lieflijke jongedame – welkom, miss Isobel Campbell – het voortouw nam en dat een rustig album tentoongespreid zou worden. Niet is minder waar. Wat volgt is – zoals reeds vermeld – pure chaos. Het Italiaanse gezelschap geeft je het gevoel dat je dan eens bij Ennio Morricone in de living zit, dan weer in een circustent. En dat geldt eigenlijk voor zowat alle nummers van de plaat. Het uitzonderingsduo dat de regel bevestigt: ‘Garret, West’ met zijn rustieke sfeerschepping en ‘Garret, East’ met de terugkeer van de lieflijke mevrouw Campbell.
Sacri Cuori is een vreemd eendje in de Italiaanse bijt. Ze haalden de mosterd, naar eigen zeggen, bij spaghettiwesterns en Tom Waits. Eén bron van inspiratie zijn ze vergeten te vermelden: circusachtige deuntjes. Ze nemen met die combinatie op ‘Rosario’ een duik in een bad vol muzikale gekheden. Helaas kan deze combinatie onze heilige harten niet veroveren.
Album verdeeld door V2