In 2014 brak de in Londen geboren Sam Smith door met twee singles: ‘Latch’, een meeslepend soul-EDM-nummer met Disclosure en ‘Stay with me’ een door koor en piano ondersteund naakt pleidooi voor tijdelijk gezelschap. Sam Smith is geen onbekende in het maken van een perfecte soundtrack over de hoogte- en dieptepunten van liefde. Met hun derde album ‘Love goes’ gaat Smith verder richting de diepte: het verliezen van de liefde. ‘Love goes’ is een slagveld van verloren liefdes, gebroken harten en herinneringen die blijven hangen.

‘Love goes’ was oorspronkelijk bedoeld om eerder dit jaar uit te komen, en met een andere titel. Sam Smith wilde het ‘To die for’ noemen, maar veranderde de titel omdat het ongevoelig leek tijdens de pandemie. Het album bevat een handvol pop- en radiovriendelijke nummers, maar in de kern is het Smiths talent voor melige en soulvolle teksten – en hun unieke stem – die de basis van de plaat vormt. ‘Love goes’ voelt aan als het eerste album waar Smith écht plezier mee heeft gehad. In hun geval heeft die zelden beter gezongen en het materiaal is duidelijk persoonlijk. Op een merkwaardig tegenstrijdige manier slaagt Smith er echter niet altijd in om het punt naar huis te brengen. Er is een zekere emotionele verlegenheid die bijvoorbeeld verhindert dat ‘For the lover that I lost’ echt doorbreekt. Met zijn koude strijkers en angstige clubsynths klinkt ‘Dance (till you love someone else)’ dan weer als een verloren track vanop Robyns laatste album ‘Honey’. 

‘Diamonds’, de eerste officiële single van dit album, is een uitblinker en meteen ook het leukste en minst treurige nummer. De track is een groovy en aanstekelijke omhelzing van ritmische popdance die bijna de onvergetelijke trance van hun Calvin Harris-samenwerking ‘Promises’ nabootst. ’Diamonds’ is rechtstreeks gericht aan een ex wiens bedoelingen puur materialistisch bleken te zijn. “Now I know just what you love me for / Show me how little you care”, zingen ze. 

Het sombere en reflecterende ‘Kids again’ is een ode aan de verloren jeugd, terwijl ‘Dancing with a stranger’ het tempo weer oppikt voor een stijlvolle mid-tempo popbanger met een bijdrage van Normani. Het meest vergeetbare moment komt in het voorlaatste, titelnummer ‘Love goes’ met de Britse zanger en producer Labrinth. Hoewel hun stemmen elkaar briljant aanvullen, voelt het grotere plaatje uiteindelijk wat saai aan.

Zoals altijd is de stem van Smith glanzend en veelzijdig. Helaas ontbreken op ‘Love goes’ de overweldigende momenten waarmee die stem bekend is geworden. De plaat is daardoor niet meer dan een degelijke terugkeer voor de Britse popster.