Dat Shannon Wright een vrouw met ballen aan haar lijf is, daar bestaat al lang geen twijfel meer over. Dit bewijst ze nog maar eens met haar zevende album ‘In Film Sound’.
Wright laat er geen gras over groeien en trapt af met ‘Noise Parade’ dat inderdaad behoorlijk noisy is, met een en al gitaar en drum die amper ruimte laten voor Wrights spoken word. De stoner-/noiserocknummers blijven elkaar opvolgen, tot we opeens getrakteerd worden op ‘Who’s Sorry Now?’, dat bijna een oase van rust vormt vergeleken met voorgaande songs. ‘Who’s Sorry Now?’ gaat over in het nog opvallendere ‘Bleed’, een donkere en mysterieuze pianoballade waar Wright bewijst dat ze ook gevoelig en passioneel uit de hoek kan komen. Die trend zet zich voort in ‘Mire’, hoewel het lijkt alsof de zangeres zich schaamt dat ze haar emotionele kant heeft laten zien in ‘Bleed’ en dus in ‘Mire’ weer haar kenmerkende snoeiharde gitaar hoogtij laat vieren. Eindigen doet ‘In Film Sound’ met het korte instrumentale ‘Mason en Hamlin’ dat doet denken aan een kabbelend beekje waar helaas wel een einde aan komt.
Het hele album is een mix van bittere noiserock en meer kwetsbare nummers. Op het eerste gehoor lijkt het contrast tussen beide enorm frappant, maar na enkele keren luisteren vallen ze nauwelijks nog op en begrijp je waarom Wright net die volgorde gekozen heeft. Meerdere luisterbeurten zijn sowieso aan te raden. ‘In Film Sound’ behoort tot de categorie van platen waar je favoriete lied telkens weer anders klinkt.
Verdeeld door V2