Sigrid, het verse groentje dat voortkomt uit de Scandinavische popmachine, heeft haar debuut klaar. Na enkele ep’s en de prestigieuze titel “BBC Sound of 2018” opgestempeld te krijgen, komt ze nu met eerste album ‘Sucker punch’ naar buiten. Een album dat bescheiden piekjes toont, maar vooral zeer makkelijk te vergeten is.

Ze heeft een aandoenlijk voorkomen, zeker een krachtige stem die ze creatief gebruikt en de dansbaarheid en frivoliteit van haar muziek knettert hier en daar. Maar vuur ontstaat jammer genoeg nooit. Op ‘Strangers’, het hoogtepunt van het album, voel je het duidelijkst het plezier dat de Noorse beleeft op haar plaat. Hier gaat ze ook het creatiefst om met de opbouw van haar nummers. Van het liefelijk toefluisteren bij aanvang naar stevige uithalen naar het midden toe. Van lange uitgesponnen zinnen naar staccatisch opgedeelde zinnen. Het houdt ons bij de les en zorgt voor een fris windje door onze oren.

Spijtige zaak dat Sigrid dit elan niet kan aanhouden doorheen alle twaalf nummers. De opbouw van ‘Strangers’ wordt vele malen herhaald, maar het recept slaat niet altijd (even goed) aan. Waar het bij ‘Strangers’ verfrissend en monter klonk, irriteert het bij de andere meer wel dan niet. Het wordt voorspellend en na een keer luisteren, begrijpen we het wel. Zelfs het liefelijke ‘Level up’ en ‘In vain’ zijn mooi, maar ook voorspelbaar. Als adempauze tussen “knallers”, is het zeer normaal dat er momenten van rust wordt ingelast.

Het is jammer dat ‘Sucker punch’ zo vlak uitdraait. Het project bulkt van potentieel, dat deels ingelost wordt. Sigrid beukt tegen haar eigen plafond aan, dat eraf had moeten vliegen, maar netjes en stevig blijft liggen. Dat dit een lichtelijke tegenvaller is, wil niet zeggen dat we wel uitkijken naar wat de toekomst brengt. De Noorse heeft talent, dat zeker. Het talent moet alleen nog zijn weg naar het zonlicht vinden.

Sigrid had een fabuleus 2018 en ‘Sucker punch’ had de kers op een mooie muzikale taart geweest. Dat is het niet. Pop is een druk bezet gebied dezer dagen, met enkele artiesten die interessanter werk creëren. We denken zo bijvoorbeeld aan Ariana Grande’s “Thank u, next” , wat Kim Petras uitbrengt of zelfs Charli XCX’s “POP2” projectje dat het genre op zijn kop zette. Wat de Noorse levert is geen vernieuwing, enkel een aanvulling aan het goedgevulde repertoire van de popmuziek. Op ‘Basic’ zingt de artieste ‘I wanna be basic with you’. En dat is exact wat dit album is: een standaard, basic popalbum.