Een nieuwe maand, een nieuwe PAN-release. Ditmaal valt de beurt aan het elektronische en vernietigende duo Amnesia Scanner, die met de steun van label-oprichter Bill Kouligas zich aan de opvolger van hun zeer gesmaakte ‘Another Life’ debuutplaat wagen. Nu ja, opvolger lijkt hier enigszins de verkeerde benaming. ‘Lexachast’ wordt namelijk in de persrelease beschreven als “een uitbreiding van het gelijknamige multimediaproject uit 2015”. De Finnen brengen dus in wezen hun live-set uit op een album, wat resulteert in een geheel dat context broodnodig heeft.

Het experimentele PAN label uit Berlijn is natuurlijk niet vies van dergelijke conceptplaten; niet zelden zijn artiesten audio-visuele pioniers of filmcomponisten, niet zelden vind je (OST) achter de namen van albums. Zo ook dus ‘Lexachast’, een audiovisueel project in samenwerking met Harm Van Den Dorpel die de zichtbare kant op zich nam. Het werk draait rond het concept ‘anti-video’ waar klank en beeld elkaar spiegelen en versterken. Op het scherm scant een algoritme in real time door fotosites als Flickr of het notoire Deviantart en verzamelt het de vunzigste, meest banale of meligste afbeeldingen om een collage te maken van onbedoelde kunst die op zichzelf onbekijkbaar is, een ‘anti-video’.

Wie beter dan een stel geflipte Finnen om hier de soundtrack bij te verzinnen? Ville Haimala en Martti Kalliala’s gestoorde en verstoorde elektronica begon rond 2014 aan populariteit te winnen als sjabloon van de meest destructieve post-club vorm samen met mannen als WWWINGS. Geniaal in hun afbraaktalent dat ritme uit creëert brokstukken van vocal samples, kapotgemoduleerde synths en verknipte percussie, balanceren hun nummers tussen experimentele clubbangers en postmoderne audio-kunst. Dat de toegankelijkere banger-sferen op ‘Another Life’ in iedereens top-albums-van-2018 lijstje stond, lijkt de voorkeur van hun publiek te tonen. Voor sommigen zal ‘Lexachast’ dan ook als een stap in de verkeerde richting klinken.

Want postmoderne audio-kunst lijkt de ideale beschrijving voor de eerste 20 minuten van het album (Lexachast I t.e.m. VI). Dissonante synths met achteruitgespoelde en verwrongen stemmen doorbreken steeds dreigende bassen, een hoorn duikt op en verdwijnt weer, modulaties versnellen en vertragen terwijl het ene nummer in het andere. Veel uitbreiding van de algemene live-set zit er niet in, teveel van de visuele context ontbreekt om het als volwaardig conceptalbum te zien. Het is slechts op afsluiters VIII en IX dat er nieuw leven in de brouwerij komt. Trance stabs uit de stal van Lorenzo Senni met vergezellende, bonkende hardcore-bassen zijn zeer welgekomen en doen snakken naar meer van dat ‘Another life’ materiaal.

‘Lexachast’ past als gegoten in de uitermate diverse PAN-catalogus maar is uiteindelijk een vastverbonden onderdeel van een groter audiovisueel werk. Het is een aanrader voor zij die snakten naar het totaal afbrekende werk van Amnesia Scanner of zich de performance bij kunnen visualiseren, in veel niet-niche najaarslijstjes zal je deze langspeler niet tegenkomen.