“Het laatste jaar was echt sowieso een mega chaotisch periodeke. Op alle vlakken, maar wel zalig.” getuigt frontman Brent Vanneste in een documentaire gemaakt rond 15 jaar Steak Number Eight en de wedergeboorte onder de vorm van STAKE. De naamsverandering kwam er nadat de groep had beslist een punt te zetten achter het verleden en het verhaal achter de band een plaats te geven. Met die beslissing leek er niet alleen een enorme last van hen te zijn af gekomen maar bracht het tevens een golf van creativiteit met zich mee waarbij deze ep onder de nieuwe naam de eerste vrucht is.

Naast de opnames van nieuw materiaal, leefde de band het afgelopen jaar ook toe naar het afscheid van Steak Number Eight met twee razendsnel en maanden van op voorhand uitverkochte concerten in de Vooruit. Daar presenteerde het viertal al enkele nummers hoe STAKE zou gaan klinken, namelijk rauwer en grungier dan ooit. De op voorhand uitgebrachte single en titelnummer ‘Catatonic dreams’ klinkt in ieder geval als het perfecte overgangsnummer tussen de nog smeulende achtergebleven assen van Steak en de wijd opengeslagen gitzwarte vleugels van STAKE. Het nummer opent met een indrukwekkend drumsalvo en een ratelende riff die tekeer gaat als een slijpschijf vooraleer die eerste mokerslag wordt uitgedeeld. Ondanks de vrij masochistische clip, waar Vanneste en co worden bekogeld door steeds pijnlijker uitziende projectielen, lijkt het nummer eerder een maatschappijkritisch nummer te zijn waar onderdrukking de plak zwaait.

‘Everybody knows’ surft verder op dit hyperkinetische elan maar trekt in tegenstelling tot de nog vrij typische post-metal en sludge invloeden op ‘Catatonic dreams’ het tempo verder de hoogte in. Het nummer doet een beetje aan King Gizzard & The Lizard Wizard denken ten tijde van ‘Nonagon infinity‘, maar dan on steroids. Vanneste schreeuwt er zijn keel schor terwijl de gitaren overuren draaien. Moshpit, iemand? Het contrast kan niet groter zijn met het laatste nummer op de ep, ‘The kindly ones’. Het is ergens wel een nummer dat meer in de stijl ligt van Steak Number Eight; gelaagd en met een intro die doet denken aan de melancholieke darkwave van iemand als Anna Von Hausswolf. Over de postrock-getinte instrumentatie weerklinkt spoken word dat over pijn, de verwerking daarvan en hoop lijkt te gaan. Toch lijken de gitaren amper voor dreiging noch voor veel sentiment te zorgen. In het tweede deel van het nummer komt er vreemd genoeg geen apotheose of louterende uitbarsting die het nummer en de ep op een hoogtepunt afsluit, wat jammer is.

Het afgelopen jaar is een bijzondere periode geweest voor STAKE met naast het afsluiten van een tijdperk ook het toeleven naar het uitbrengen van nieuw materiaal. Deze eerste ep is alvast een fijne kennismaking, desalniettemin doet het reikhalzend uitkijken naar een eerste plaat die ongetwijfeld dit najaar zal uitkomen.

STAKE speelt op 28 november een releaseshow naar aanleiding van hun eerste plaat onder de nieuwe naam in de Ancienne Belgique. Tickets zijn beschikbaar via de website van de zaal.