The Bony King of Nowhere heeft de voorbije jaren niet stilgezeten. Na zijn fel bejubelde debuutalbum ‘Alas My Love’ dook één van Belgiës meest getalenteerde zangers op in de superhit ‘Coming Home’ van Amatorski. Daarenboven schreef Bram Vanparijs volop songs voor de film ‘Les Géants’ van de Waalse cineast Bouli Lanners. Bovenal werkte hij een gloednieuwe plaat af. Eentje waarmee de Gentenaar wil bewijzen dat hij geen eendagsvlieg is. ‘Eleonore’ is de titel, het resultaat van een maand lang quarantaine op ’s mans zolder.

The Bony King Of Nowhere heeft ieder aspect van zijn tweede langspeler zelf bepaald, iets wat hij op ‘Alas My Love’ veel minder deed, maar dat nu wel het verschil maakt. Op de baslijnen na heeft Bram Vanparijs alles zelf gearrangeerd. Zo zijn de songs veel uitgekiender en nog eigenzinniger. Verwacht in de plaats van heuse backing vocals bijvoorbeeld verschillende zanglijnen die harmonieus samenvallen en waarvan er veel moeiteloos werden ingezongen door Bram Vanparijs. Luister maar naar de sfeerbepalende koortjes in het mysterieuze titelnummer.

Dat The Bony King Of Nowhere zich het voorbije jaar fel verdiept heeft in het oeuvre van Bob Dylan en Neil Young is heel duidelijk te horen op ‘Eleonore’. Vrijwel ieder nummer heeft iets te vertellen, gaande van een sterfbedscène in ‘The Garden’ tot ‘The Poet’ dat een vrije bewerking is van ‘Het Huwelijk’, een gedicht van Willem Elsschot. In zijn teksten suggereert The Bony King Of Nowhere veel meer dan hij vertelt. Dat is net wat Bram Vanparijs op vlak van songwriting zoveel sterker heeft gemaakt. Eigenlijk is er op ‘Eleonore’ geen enkel slecht – we hebben echt gezocht – nummer terug te vinden. Dat heeft The Bony King Of Nowhere vooral te danken aan zijn steevast onfeilbare zang die hem moeiteloos naast de Jeff Buckleys van deze wereld zet.

Wat echter echt het verschil maakt is de intrigerende persoonlijkheid die in Vanparijs zijn songs kleeft. ‘Sleeping Miners’, een nummer dat de ideale soundtrack zou kunnen zijn van een film, is hier een goed voorbeeld van. Net als het harmonieuze ‘Some are Fearful’, dat sober is in de strofes, om telkens weer open te breken in het refrein. Hetzelfde kunnen we zeggen van ‘Girl from the Play’ waarin de geheimzinnige Eleonore opnieuw opduikt. Desalniettemin blijft afsluiter ‘Mother’ onze favoriet. Zelden hoorden wij zo’n heerlijk ingetogen nummer van Belgische makelij.

The Bony King Of Nowhere heeft van ‘Eleonore’ een intieme, verstillende, intrigerende, mysterieuze en ontzettend charismatische plaat gemaakt die bij iedere luisterbeurt dat tikkeltje mooier en bijgevolg verslavender wordt. Vanparijs levert het ultieme bewijs dat hij gezegend is met een gouden stem. Meer dan op ‘Alas My Love’ heeft The Bony King Of Nowhere een eigen sound ontwikkeld die zeer internationaal en uniek klinkt. ‘Eleonore’ is vooralsnog de plaat waarin de kroonprins stevig het koningschap opeist. Genoeg stof om te besluiten dat dit aan het einde van de rit wellicht de beste Belgische release van 2011 zal zijn.

The Bony King of Nowhere live zien kan de komende weken en maanden op een groot aantal plaatsen in België én Nederland.

Album verdeeld door Pias