De hype is geluwd en de laatste echo’s van de fluitintro van ‘Let’s Go Surfing’ zo goed als weggeëbd. Een uitgelezen kans voor de jongens van The Drums om te bewijzen dat ze meer zijn dan het zoveelste snoepje van de week. En het kon blijkbaar niet rap genoeg gaan, want amper veertien maanden na het vrolijke en prima titelloze debuutalbum ligt opvolger ‘Portamento’ al in het schap van je platenboer te blinken.
Tijdens die veertien maanden toerden de New Yorkers meermaals de wereld rond, verloren ze een gitarist of twee, nam drummer Connor Hanwick de gitaar van Jacob Graham over en kroop die laatste achter zijn synthesizer – een instrument dat hij beter beheerst. Maar is er muzikaal iets veranderd sinds vorige zomer? De Drumsformule is genoegzaam bekend: directe, hoekige en gejaagde pop. Handengeklap en vingergeknip. Frivoliteit en luchtigheid. De band dweept nog steeds met The Wake, de Schotse cultband die met het na meer dan 20 jaar nog steeds sprankelfris klinkende ‘Crush The Flowers’ de blauwdruk uittekende voor zowat elke upbeat Drums song. Ondermeer huidige single ‘Money’ en ‘How It Ended’, ‘Hard To Love’ en ‘What You Were’ zijn daar perfecte voorbeelden van. Meer van hetzelfde dus?
Vergeet het. Het draaide nét iets anders uit. Sombere, persoonlijke teksten verdrijven de lichtzinnigheid van het debuut. Melancholie neemt de bovenhand. In ‘Book of Revelations’ schudt Jonny Pierce de ketenen van een gelovige jeugd van zich af. ‘What You Were’ gaat over een vriend(in) die een geslachtsverandering onderging en extreem geweld, disfunctionele relaties en onnoemelijk veel hartenzeer vrolijken de andere songs op. Halfweg, vanaf ‘I Don’t Know How To Love’ en ‘Searching for Heaven’ – allebei zweverig en on-Drums, met synthlijntjes die zo uit een sf-film uit 1974 lijken te komen – neemt de plaat ook muzikaal een duistere wending. Het ijskoude (sorry) ‘In the Cold’ en het weelderige ‘If He Likes It Let Him Do It’ worden stevig ingekleurd met dromerige, dreigende, glanzende synths. Dat blinken mag je dus heel erg letterlijk nemen. Het pleisterwerk met synths, gesamplede stemmetjes (‘I Need A Doctor’) en funky, frivole blazers (‘What You Were’): het zijn minieme veranderingen die ervoor zorgen dat de liedjes voller en minder naakt klinken dan in het niet eens zo verre verleden.
Je kan blíjven zeuren dat The Drums een hypebandje is dat steeds weer hetzelfde trucje gebruikt. Zeur gerust verder, maar niet in onze oren alstublieft. Wij horen – positivo’s als we zijn – vooral een band met een groot pophart die aan niemand toegevingen doet. Het trio had op veilig kunnen spelen en een album met strandliedjes volfluiten, een dure producer inhuren en de plaat promoten met een stadiontour in het voorprogramma van een pompeuze rockband. Voor je het weet schuif je samen met Bono en Chris Martin bij de paus aan tafel. Zover kwam het dus niet. ‘Portamento’ werd gewoon thuis opgenomen. In de keuken. Tussen de soep en de patatten. En zonder hulp van buitenstaanders.
Het album is intenser, emotioneler en beter uitgebalanceerd dan haar voorganger. De songs zijn gelikter, minder hapklaar en er is meer oog voor detail. En toch bleef de typische, rudimentaire Drums-feel behouden. Er is blijkbaar behoorlijk wat bewegingsruimte in het strakke keurslijf waarin The Drums zich ooit wurmden.
The Drums live zien kan in september 2011 in Amsterdam (Paradiso, 14.09, info & tickets), Brussel (Botanique, 15.09, info & tickets), Eindhoven (Effenaar, 25.11, info & tickets) en Luxemburg (Sonic Visions, 25-26.11, info & tickets)
Album verdeeld door V2