‘Nude’, zo luidt de titel van de nieuwe van The Irrepressibles, een collectief van muzikanten onder leiding van Jamie McDermott dat orkestrale pop maakt. In 2010 brachten ze al ‘Mirror Mirror’ uit, maar dat album bleef toch onder de radar van velen. Nochtans is dit spek naar de bek voor liefhebbers van Antony & The Johnsons. En hoewel ook nu de vergelijkingen simpel te trekken zijn, merken we op dat het Britse gezelschap een stap voorwaarts gezet heeft.
Meteen doen ze ook een gooi naar de titel van “album dat het meest opheeft met de Griekse beginselen”. Homofilie met andere woorden. Niet alleen de cover, waar twee naakte mannen in een vreemde knuffel lijken te zijn verwikkeld, maar ook nummers als ‘Two Men In Love’ en een platenmaatschappij genaamd Of Naked Design laten weinig aan de verbeelding over. Je moet ballen hebben om je zo te profileren. En dat dat misschien wel geen evidentie is, blijkt uit ‘Pale Sweet Healing’. Want na het instrumentale ‘Time Passing’, dat het album opent, is dit de eerste maal dat McDermott zijn stem laat horen. Zelden een man zo hoog en zuiver horen zingen. De vergelijking met Antony Hegarty, de zanger van Antony & The Johnsons, gaat nog steeds op bij momenten.
En toch, er zijn ook verschillen. McDermott zijn stemgeluid lijkt te zijn geëvolueerd: er zit meer emotie in. Smacht, zoals in ‘Pale Sweet Healing’ of op zijn eigen manier hoopvol als in ‘New World’, dat ook experimenteert met koude elektronica. Ze dompelen je moeiteloos onder in hun eigen muzikale bad. Hits hoef je hier niet te zoeken. Daar leent deze theatrale muziek zich niet toe. Wat het wel doet is zich vastbijten in je ziel. Zoals ‘Two Men In Love’ doet. De verslagenheid en tristesse die dit nummer met zich meedraagt getuigen van een bijna ondraaglijke intensiteit. Het is niet alleen met voorsprong het beste nummer van het album, het is ook de ideale steekkaart van waar The Irrepressibles voor staan: emotioneel geladen orkestrale pracht.
Dat het ook ingetogener kan bewijst ‘To Be’. Het normaal sterk aanwezige orkest houdt zich op de achtergrond waardoor er een glansrol is weggelegd voor McDermott. Opnieuw valt op wat een unieke stem hij heeft en vooral hoe hij zich ontwikkeld heeft in vergelijking met een paar jaar terug. Met zijn zang alleen houdt hij je met sprekend gemak vijf minuten en half in zijn greep.
Na het straffe ‘Tears’ en het misschien wat overbodige ‘The Opening’ (we hadden niet echt nood aan nog een puur instrumentaal lied, drie op de tien is toch wat te veel) toont het gezelschap uit Manchester nog eens zijn veelzijdigheid. ‘Ship’ is een opvallend speels nummer. Misschien valt het wat uit de toon, het zorgt er wel voor dat de overgang van de betoverende wereld van The Irrepressibles naar de dagelijkse rompslomp een stuk vlotter gaat.
The Irrepressibles brengen met ‘Nude’ een pareltje uit. De groep ontwikkelt zich verder en zet met een song als ‘Two Men In Love’ haar voet al een beetje naast die van Antony & The Johnsons, toch de grootmeesters van dit genre. De aloude mythe van “de moeilijke tweede” gaat hier alleszins niet op. De Engelsen overklassen hun debuut met gemak. Als dit geen doorbraak oplevert ligt het alvast niet aan hen. Dan is de wereld simpelweg er nog niet klaar voor. Want Nude bevat een schoonheid en intensiteit die je maar zelden tegenkomt.
The Irrepressibles live zien kan op 16.02 in Het Depot te Leuven in het kader van het Artefact Festival (info & tickets).
Verdeeld door Rough Trade