Kat Day en Nicholas Wood hebben al opvallend veel wapenfeiten gepleegd sinds ze begonnen in 2010. Na hun laatste ep uit 2014 ‘Out of body’ kan ‘Of desire’ tellen als hun vijfde album, waarop de vaste ingrediënten nog steeds aanwezig zijn. Trage synth arpeggio’s, zweverige gitaar, stevige bas, elektronische drums en wazige, quasi onverstaanbare vocals geven The KVB een herkenbaar bezwerend en donker karakter. Er is wel een kleine evolutie. Het geheel klinkt iets helderder. Zo is de zang van ‘Never enough’, een update van de demo uit 2010, nu bijvoorbeeld ontdaan van zijn lo-fi sluier.
‘White walls’ geeft een sterke aftrap met met een catchy synthriedeltje die van begin tot einde vergezeld wordt door een aangename, haperende, lo-fi gitaarsound. Als bij het volgende nummer ‘Night games’ identiek hetzelfde geluid terugkomt, zou je kunnen zeggen dat het een overgang vormt tussen de twee nummers, al is het even goed mogelijk dat ze te de moeite niet hebben gedaan om iets nieuws te verzinnen. Als de zanglijn bovendien zo goed als identiek is, dan is het duidelijk dat er een gebrek is aan creativiteit. Ze doen zo wat denken aan Beach House, dat eveneens vaak dezelfde formule hanteert, maar in tegenstelling tot die laatstgenoemde band is er bij The KVB nog minder variatie in het songschrijven. Dezelfde opbouw en melodieën keren iets te vaak terug.
‘Of desire’ werkt als pastiche en is vooral heel genregericht. Hun invloeden zijn duidelijk merkbaar en die proberen ze ook niet te verbergen. De mengeling van elektronische en rock elementen is terug te vinden bij bijvoorbeeld Death In Vegas. Op hun bandcamp noemen ze zelf nog Scott Walker en Roxy Music als hun invloeden, maar er zijn evengoed echo’s van Joy Division of My Bloody Valentine te horen. Die kunstmatig verlaagde stem hebben we al eerder gehoord bij Ian Curtis en de typische shoegaze elementen zijn nooit veraf. Zo plaatsen ze zich wel duidelijk in een traditie en geven ook eerlijk hun invloeden weer, maar aan de andere kant maken ze het zich wel gemakkelijk door niets relevant of vernieuwend toe te voegen aan die traditie.
Het is een geval van kwantiteit boven kwaliteit. De plaat klinkt aanvankelijk fris, al blijkt die frisheid niet zo lang houdbaar. De Britten gaan vooral de mist in door zichzelf te veel te herhalen. In tegenstelling tot Joy Division, dat uit een soort nonchalance dijken van nummers maakte, komt bij The KVB het gevoel naar boven dat ze zorgvuldig telkens weer dezelfde truc uit de doos halen, wat het dus te repetitief en voorspelbaar maakt. Jammer, want er zat meer in.
Album verdeeld door Invada Records
The KVB live aan het werk zien kan op 12 april in de Beursschouwburg in Brussel. (info & tickets)
