Met 2 eerdere albums op de teller zijn The Maccabees in hun thuisland Engeland al langer bekend. Op het vasteland lukte het de groep rond Orlando Weeks voorlopig minder goed. Voor wie die albums in de kast staan heeft, lijkt dat uitblijven van groter succes eerder ongeloofwaardig.
Met het typische zachte stemgeluid van hun frontman blijven The Maccabees altijd herkenbaar. Waar de vorige platen dicht bij elkaar aanleunden qua stijl, krijgen we op nieuwkomer ‘Given to the wild’ toch een zekere stijlbreuk te verwerken. Opmerkelijk daarbij is dat single ‘Pelican’ nochtans anders deed vermoeden. Het verschil met de andere nummers is soms groot.
Vooral opener ‘Given to the Wild’ (en de overgang ervan naar ‘Child’) geeft ons het gevoel de verkeerde cd uit het doosje te hebben gehaald. Met ‘Ayla’ brengt de groep al voor de helft van het album een echt hoogtepunt, maar met ‘Glimmer’ en ‘Forever I’ve Known’ zetten ze die trend gewoon verder. Veel songs beginnen met een rustige samensmelting van bassen, drum en synths om dan naar het einde toe volledig open te barsten.
Wanneer je het album in zijn geheel beluisterd hebt, en je volledig hebt laten inpalmen hebt door de tederheid ervan, dan pas kom je tot het besef dat het moeilijk is een topnummer te kiezen. Het lijkt alsof alles echt mooi in elkaar overvloeit. De pers in Engeland reageerde unaniem enthousiast. Blijkt dat die eerste reacties zeker en vast niet overdreven waren.
The Maccabees slagen erin met deze plaat aan te tonen dat ze rustig de tijd genomen hebben om te groeien naar een geluid dat volwassener klinkt. De groep wordt door Indiestyle al langer gevolgd (en we hebben hen onlangs ook geïnterviewd) en het zou wel eens goed kunnen dat ze met deze nieuwe plaat op de laatste trede staan van een Europese doorbraak.
The Maccabees live zien kan begin 2012 in Amsterdam (Paradiso, 08.02, info & tickets) en Brussel (Botanique, 09.02, info & tickets)
Album verdeeld door V2