Soms laten albums lang op zich wachten. Dat is in het geval van The Pastels een zwaar understatement. Liefst 17 jaar hebben de heren ons op onze honger laten zitten. Tussendoor was er nog wel de soundtrack van de film ‘The Last Great Wilderness’ en een samenwerking met de Japanse groep Tenniscoats. Maar ondertussen was het toch vooral wachten op een echt album van één van de beste indiegroepen van de jaren 90. Je wilt bewijs? Onder meer The Vaselines, The Jesus and Mary Chain, Belle & Sebastian en My Bloody Valentine zijn beïnvloed door deze lo-fi-Schotten.
Het valt onmiddellijk op dat er in die 17 jaar veel veranderd is. The Pastels zijn duidelijk ouder geworden en de scherpe kantjes zijn van hun muziek gesleten. Het meest verrassend is de rust die de nummers uitstralen. Dit zorgt in combinatie met een uitstekende productie, vaarwel lo-fi, voor een plaat die een nieuwe richting inslaat. Dit wordt het meest duidelijk in opener ‘Secret Music’. Ondersteund door blaaswerk en een rustig ritme op drums klinkt alles bij momenten zeer jazzy. Ook de instrumenten zijn gevarieerder dan voordien. In ‘Kicking Leaves’ zorgt een strijkkwartet voor ondersteuning, in ‘Come To Dance’ eist een speelse fluit een hoofdrol op terwijl in ‘Night Time Made Us’ een xylofoon vluchtig opent. De rode draad die deze producenten van het gehoor plezierende trillingen verbindt is dat ze figureren in schitterende, fragiele popsongs.
Nostalgie is echter een moeilijk te bestrijden beest. Het beste blijven The Pastels dan ook wanneer ze zich even terug 20 jaar jonger wanen. In ‘Check My Heart’ neigen de gitaren iets heviger richting distortionknop en wanen we ons weer even in ‘Up For A Bit With The Pastels’, hun debuutplaat uit 1987. Dit is veruit de meest energieke en beste brok muziek op ‘Slow Summits’. In de andere nummers blijft deze typische Pastels-sound ook wel zichtbaar maar toch in mindere mate. Wat niet veranderd is en een houvast blijft bieden is het slimme gitaarspel van Stephen McRobbie en zijn samenzang met Katrina Mitchell.
The Pastels pikken de draad weer op waar ze hem na hun laatste album hebben laten liggen, op torenhoog niveau. Ze vermengen de typische Pastels-songstructuur met nieuwe invloeden en instrumenten en bouwen daarmee bloedmooie popliedjes op. Laat ons volgende keer niet nog eens 17 jaar wachten alstublieft.
The Pastels hebben nog geen bevestigde livedatums in België, Nederland of Noord-Frankrijk.