The Weeknd – Beauty behind the madness: seksueel wordt sensueel

door Daan Leber

Dat er een grote hype bestaat rond het nieuwe album van The Weeknd, is een behoorlijk understatement. Vooraf geloste geluiden duidden namelijk op een interessante stijlbreuk met ‘Trilogy’ en ‘Kiss land’. De voorheen gereserveerde artiest liet in de aanloop naar ‘The beauty behind the madness’ verder het mysterie rond zijn persoon varen, en bloeide open in verschillende interviews. Met een plaat die meer op de hitlijsten mikt, kan hij dus de donkere sfeer die zijn muziek en identiteit beheerste laten varen. Zijn nieuwste worp past de formule van overmatig druggebruik en betaalde seks minder prominent toe.

De eerder uitgekomen singles wierpen wel enkele vraagtekens op. Fans van het eerste uur vreesden voor een sell-outscenario, waarbij die slome songs achterwege zouden blijven. Zo ver komt het gelukkig niet. De alternatieve r&b waarmee The Weeknd in de spotlights kwam, krijgt op ‘The beauty behind the madness’ een ietwat geliktere update. De scherpe kantjes worden eraf gevijld, echter zonder aan de kern van zijn geluid te raken. Seksueel wordt sensueel, en het overdadige gebruik van roesmiddelen wordt van de voorgrond weggehaald.

De eerste nummers geven een vertekend beeld van het album en missen wel dat edgy element. ‘Real life’ klinkt enorm groots, met dank aan de digitale violen. Hierdoor wordt meteen gecontrasteerd met ouder werk. ‘Losers’ is daarentegen weer minimalistisch, maar door de elektronische instrumentatie die afgewisseld wordt met spaarzame pianodelen komt The Weeknd opgewekt over. Op zich niet slecht, maar het zorgt ervoor dat onze aandacht niet meteen vastgegrepen wordt; twee verschillende muziekstijlen komen aan bod, beide kunnen niet de volle honderd procent overtuigen. Gelukkig stijgt vanaf ‘Tell your friends’ het niveau aanzienelijk. De door Kanye West geproducte song ligt in de lijn van wat hij fabriceerde voor de soundtrack van ‘The hunger games’ en blijkt een ideale aanloop naar het powertrio ‘Often’, ‘The hills’ en ‘Acquainted’. Die eerste past perfect bij de overgang van underground naar populair. De gladde melodie wordt van een tegengewicht voorzien door de seksuele tekst. Vervolgens moet ‘The hills’ enkel maar binnenkoppen. De dreigende intro, gecombineerd met de harde binnenkomst van het refrein, wordt perfect verzacht door de gekende zang van de Canadees. Automatisch worden associaties gelegd met de uitstekende mixtape ‘House of balloons’ mixtape. ‘Acquainted’ is daarna ideaal om de opgebouwde energie weer een tandje lager te laten zakken. De instrumentatie staat hier volledig in dienst van Abels stem en op die manier komt de nieuwe sound in dit nummer het best tot uiting. De uitgesproken teksten uit het verleden, worden hier wat getemperd, en laten meer aan de fantasie over.

In de tweede helft van het album wordt het 2.0-geluid nog duidelijker. De hiphopinvloeden van vroeger zijn er immers vervangen door een geluid dat nog het best beschreven wordt als een hedendaagse versie van Michael Jackson. De vooraf uitgebrachte singles kennen echter een wisselend effect. ‘Can’t feel my face’ tekent voor een volledig nieuw geluid, maar komt beter over op zichzelf, dan in de context van een langspeler. Het orkestrale ‘Earned it’ klonk bij release, samen met de ‘50 shades’-film, als een brave, afgezwakte versie van The Weeknd, maar op ‘Beauty behind the madness’ sluit het nummer perfect aan bij het pad dat hij nu bewandelt. De samenwerkingen met Lana Del Rey (zoals verwacht perfecte match van melancholie en zwoele duisternis) en verrassend genoeg ook Ed Sheeran (de samensmelting van hun stemmen!) pakken tot slot goed dan weer wel goed uit.

De keuze van Abel Tesfaye om de omschakeling van alternatieve r&b-artiest met een, weliswaar groeiend, nichepubliek naar popster te maken, is perfect te begrijpen (lees: meer geld verdienen). Hij bewijst zijn talent door nieuwe zieltjes bij te winnen, zonder zich volledig van de oude fans af te keren. Af en toe gaat hij de mist in met een te poppy geluid (‘Can’t feel my face’, ‘Losers’ en ‘Angels’), zonder dat dit een echte meerwaarde oplevert. Deze songs zouden beter op zichzelf staan, los van ander werk op het album. De tweede helft weegt daarnaast iets minder door dan de eerste. Is The Weeknd hiermee op weg om de grootste popster van de wereld te worden, zoals The New York Times kopte? Niet helemaal, daarvoor vallen sommige nummers nog te licht uit. Indien hij deze eruit kan filteren en de balans tussen oud en nieuw werk weet te behouden, zal het niet lang meer duren voor hij opklimt tot de sterren buiten categorie.

The Weeknd website
Album uitgebracht op Republic Records