Het openingstrio van ‘Join Us’, de nieuwe worp van They Might Be Giants, is een staalkaart van wat je mag verwachten op dit album: van fantastische pop tot een alweer-vergeten-voor-het-gedaan-is niemandalletje. They Might Be Giants herinner je je vast nog van ‘Birdhouse In Your Soul’ en ‘Istanbul (Not Constantinople)’ uit hun relatieve doorbraakplaat ‘Flood’. De band brengt pretentieloze pop gelardeerd met humor, die fijner is dan die van The Bloodhound Gang, maar vaak evenzeer op de spiertjes weet te werken die een monkellachje tot een brede glimlach bewerkstelligen.
Terug naar het openingstrio: single ‘Can’t Keep Johnny Down’ is een heerlijke, haast perfecte popsong, die zich meteen in je oren nestelt en er nog moeilijk uit te krijgen is, terwijl de wat neuzelende zang van John Flansburgh dat typische TMBG-universum oproept. Dit is topkwaliteit, van hetzelfde niveau als het reeds eerder vernoemde ‘Birdhouse In Your Soul’. Het is een nummer dat in een rechtvaardige wereld een geheide radiohit wordt. ‘You Probably Get That A Lot’ is gewoon goeie pop, en dit soort liedjes vormt het merendeel van dit album: goed zonder echt opvallend te zijn, zonder zwak moment, leuk om van te genieten maar ook wel een beetje dertien in een dozijn. En dan is er ‘Old Pine Box’, dat zelfs na meerdere beluisteringen alweer vergeten is een halve minuut na de laatste noot.
Het niveau van het openingslied wordt op deze plaat nooit meer geëvenaard, maar gelukkig zijn de nummers van de derde categorie ook niet te talrijk. Wat overblijft, is dan ook een album met vooral simpelweg goeie popliedjes, en TMBG toont zich op zijn best wanneer ze muzikaal een wat breder spectrum aanboren en wanneer de stem van de zanger prominent genoeg is om de songs die geheel eigen kleur te geven.
De skip-toets kan soelaas bieden om uit de 18 nummers een selectie te puren die een weliswaar korter, maar ook beter album had opgeleverd. Voor ons mogen daarin naast de opener zeker niet ontbreken: ‘Spoiler Alert’, waarin de mogelijkheden van 2 stemmen en stereo geëxploreerd worden, ‘Canajoharie’ dat behoorlijk rechttoe-rechtaan blijft, ‘Cloissoné’ en ‘Protagonist’ die beiden wat meer jazzy klinken en het opnieuw heel straigthforwarde ‘You Don’t Like Me’.
Strengere selectiecriteria bij de keuze van de liedjes had een hogere quotering opgeleverd. Nu blijft They Might Be Giants steken bij een album dat lekker wegluistert, enkele niemendalletjes bevat en één echt schitterende nummer telt. Op school hadden ze daarmee het klasgemiddelde gehaald, maar ook niet veel meer.
Album verdeeld door Rough Trade