Zoals Soundgarden en Nirvana worden gezien als de vader van de grunge, mogen we Toro Y Moi de cool daddy van de chillwave noemen. Samen met Ariel Pink en Neon Indian, zette hij het genre op de kaart met platen als ‘Underneath the pine’ en ‘Anything in return’. Het producertalent van Toro Y Moi (Chaz Bear onder de vrienden) staat buiten kijf. De grootste uitdaging is vooral het omzetten van dat talent in opmerkelijke nummers die op zichzelf staan. Op vorige albums vormde dat met nummers als ‘Say that’ en ‘Rose quartz’ soms geen probleem. Op ‘MAHAL’ bewijst Bear echter dat het soms nog een struggle is.

De zwoele, funky, psychedelische vibe die de rode draad vormt op het album wordt al op opener ‘The medium’ duidelijk. De met effecten overladen gitaarriffs (van Unknown Mortal Orchestra) zorgen voor een binnenkomer vanjewelste. En opvolger ‘Goes by so fast’ kunnen we alleen maar omschrijven als de soundtrack voor de liefde bedrijven met een joint in de hand. Het saxofoonwerk op dit nummer mag er zeker zijn. Tekstueel komen de nummers op ‘MAHAL’ soms tekort, maar het zit muzikaal-technisch o zo strak. Op ‘Magazine’ is er een zangstuk van Salami Rose Joe Louis. Haar vocals tonen aan dat Chaz Bear in contrast soms eens zijn do re mi’s mag oefenen.

Waar vaak de love interest bezongen wordt, komt op ‘Postman’ de postbode aan de beurt. Het nummer bevat een satirische toon die aantoont hoe Toro Y Moi zichzelf niet al te serieus neemt. Het baslijntje is opmerkelijk en lyrics als ‘She forgot to put it in the mailbox, what the fucks?’ vormen een humoristische kers op een funky taart. Met ‘The loop’ volgt de ene single de andere op. Hoewel “Stayin’ in the loop” een beetje te vaak herhaald wordt, zit de boodschap richting muzieksnobs wel strak. Het gevoel dat er wekelijks een hoop aan heerlijke platen worden uitgebracht en je ze waarschijnlijk niet allemaal zal luisteren, is heel herkenbaar. “I saw this band I think you’d dig. But the record got bad reviews. But then the singer looked into my eyes all away across the room. And he said, ‘damn'”.

In de tweede helft zakt de plaat een beetje weg. De psychedelische mix van chillwave, soul en jazz mag dan betoverend zijn, na een poos wordt het stilaan eentonig. Het zorgt voor een coherent geheel, maar toch mist het variatie. De snijdende gitaarriffs uit ‘The medium’ hadden bijvoorbeeld gerust in het midden even mogen terugkomen. Ook tekstueel gaat het van adequaat naar slap. Bijvoorbeeld op tracks als ‘Mississippi’ en ‘Way too hot’. Soms lijkt het alsof Bear de noodzaak voelde om er tekst in te steken, en maar greep naar het eerste wat in hem op kwam. Niet dat dit per se tot een slecht resultaat leidt, maar wij blijven zo wat op onze honger zitten.

Afsluiten doet de plaat met ‘Days in love’, waar de chill vibe donuts weer een ruwe rockvulling krijgen. Het is een goede manier om het publiek weer even wakker te schudden, maar spijtig dat dit niet vroeger gebeurde. Net zoals op bijna alle tracks op deze plaat is er ook hier weer geen tekort aan effecten. Je zou stilaan denken dat Toro Y Moi live zal optreden met een podiumvloer gemaakt uit effectenpedalen. Mocht hij er vervolgens enkele per ongeluk indrukken, je zou het eerlijk gezegd niet merken. Hoewel er dus een overvloed aan reverb en flangers is, complementeren ze de sound van Bear op perfecte wijze.

‘MAHAL’ heeft twee betekenissen in het Tagalog (landstaal van de Filipijnen, n.v.d.r). Enerzijds is het ‘liefde’, waaraan er in dit hippie-bolwerk geen gebrek is. Anderzijds betekent het ‘duur’, waar we alleen kunnen denken aan de kostprijs van zijn effectenpedalen en synthesizers. Op deze plaat bevestigt Toro Y Moi dat hij muzikaaltechnisch een van de betere producers is op de aardbol. En hoewel we ons vele situaties kunnen inbeelden waar de vibe van dit album meermaals de perfecte achtergrondmuziek kan zijn. Toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat variatie, zelfs binnen zijn genres, zijn achilleshiel kan zijn. De vocals en teksten zijn bijvoorbeeld, hoewel niet de focus, lichtjes ondermaats. Neem de score van deze recensie dus met een korrel zout. Hoewel enig muziekliefhebber deze plaat minstens een keer beluisterd moet hebben, missen we gewoon dat tikkeltje aan variatie.

Bon. Iemand wat spacecake?