TRAAMS – Modern dancing: aanstekelijke gitaarherrie

door Mattias Goossens

Wie zijn gitaren graag in feedback gedrenkt heeft, is bij TRAAMS aan het juiste adres. Vanaf opener ‘Costner’ tot de laatste seconden van ‘Bite mark’ lijkt het Britse trio nooit verder dan een meter van hun versterkers te wijken. ‘Modern dancing’ voelt daardoor zowel energiek als claustrofobisch aan, en dat spanningsveld wordt meesterlijk uitgespeeld.

Op het eerste gehoor verschilt ‘Modern dancing’ weinig van debuut ‘Grin’. De band trok opnieuw naar de homestudio van Hookworms-frontman MJ, en op muzikaal vlak worden er weinig grenzen verlegd of versplinterd. Desondanks is de lp je aandacht meer dan waard: nummers als ‘Succulent thunder anthem’ en ‘Two sides’ behoren tot de aanstekelijkste gitaarherrie die wij dit jaar op ons bord kregen – pas op dat je die ooh oohs niet luidkeels vanonder je hoofdtelefoon meeschreeuwt op de tram. Of neem ‘Gimme gimme gimme (love)’, dat zonder schaamte en met volle kracht tegen je trommelvliezen beukt. Tegen zoveel enthousiasme zijn geen oordoppen bestand.

Een duidelijke lijn in de opbouw van het album kunnen we niet meteen ontwaren. Shuffle dus naar hartenlust doorheen de plaat – vermoedelijk geeft de onvoorspelbaarheid van die willekeur nog wat extra kracht aan de uitbarstingen die doorheen het werk verspreid zijn. De titelsong fungeert wel als geslaagd middelpunt van de dansvloer, met z’n meeslepende groove die gezwind wordt hernomen na een plagerige break. Het zijn dat soort details die tijdens het beluisteren van ‘Modern dancing’ meermaals een grijns op je gezicht zullen toveren.

Hoewel TRAAMS het liefst aan volle snelheid voorbij raast, wordt het tempo hier en daar ook teruggeschroefd. Dat leidt tot valse trage ‘Silver lining’, waarin Leigh Padley zijn bas dreigend laat aanzwellen naar een climax die er nooit komt. Zanger Stu Hopkins stopt zelfs even met roepen in het ingetogen ‘Car song’, al gaat schreeuwen hem vooralsnog beter af. Het lijkt onwaarschijnlijk dat TRAAMS in de nabije toekomst plots radicaal anders gaat klinken, en voorlopig is dat helemaal niet erg. ‘Modern dancing’ is een vrolijke ode aan hard spelen met een minimum aan overbodige franjes. “Did I drink through all my best years” vraagt Hopkins zich af in afsluiter ‘Bite mark’. Stu toch: wanneer je zo’n albums blijft maken is die vraag écht niet aan de orde.

Album verdeeld door Konkurrent

TRAAMS op Bandcamp