“Ik vond cocktails altijd de beste manier om een denkbeeldige wereld te introduceren. Ze komen in zoveel kleuren en smaken. Iedereen heeft zijn eigen voorkeur, en manier om ze te maken. Cocktails zijn kunst, en dat hele idee vat de ep goed samen. Wanneer ik naar de nummers luister zie ik een perfecte, wonderbare cocktail party waar iedereen de beste tijd van zijn leven heeft.” Aan het woord is Orson Wouters, alias Transistorcake, over zijn nieuwe ep. Het is een waar samenraapsel waar alle soorten genres samen in één glas onder een technosiroop worden gedekt. Het moet gezegd zijn, er zijn slechtere soundtracks om je lazarus op te drinken.

‘Cocktail Op .1″ is een ambient soundscape die je meteen meetrekt in het feestlandschap van Wouters. Er is een zweverig element, maar het is tegelijk ontzettend dansbaar. Zeker wanneer een vrouwelijke reclamestem het tweede deel van het nummer inluidt. “This is what your first cocktail tastes like.” Mijn eerste cocktail was jammer genoeg beduidend minder zoet en funky dan wat er volgde. Een heerlijke baslijn neemt het hele nummer over en al wie stil zit, blijft achter. ‘Cocktail Op.1″ voelt uiterst Soulwax-esque, en die connectie is snel gemaakt. Tot op vandaag is ‘Mr. croissant taker’ nog steeds te horen op ‘Soulwax FM’ op het populaire videospel Grand Theft Auto V. De bewondering van de gebroeders Dewaele is zeker op zijn plaats.

In ‘Melted’ toont Wouters dat hij ook de stilzitters kan bekoren. Een slomere, doch ruwere synthbaslijn voert dit nummer aan en is samen met de experimentele percussie een streling voor het oor. Al is het een streling met een scherpe nagel. Het nummer mag dan trager ogen dan de andere composities op deze ep, het variërende slagwerk houdt de toeschouwer op zijn tippen. Het tempo wordt op ‘Pina’ wederom lichtjes opgekrikt. Een repetitieve, maar verslavende synthlijn stuwt zich in de oren en laat niet meer los. ‘Pina’ is een toonvoorbeeld van hoe Transistorcake zijn rode draad behoudt, maar er toch geen enkel nummer op een ander lijkt.

De opener krijgt vier nummers later een sequel met ‘Cocktail Op. 2’. In tegenstelling tot het eerste deel is er van ambient geen sprake, maar is het nu tijd voor opzwepende synthwave. De harde bassen doen denken aan Gesaffelstein en het synthwerk heeft veel weg van Lazerhawk en Carpenter Brut. De manier waarop Wouters beide genres verzoent is echter zeer origineel. Het nummer zou zonder probleem een plaatsje kunnen opeisen in de soundtrack van ‘Drive’ uit 2011. Wie dat statement in twijfel trekt, wordt aangeraden om ‘Cocktail Op. 2’ eens door de autospeakers te dreunen. Transistorcake bouwt in het eerste deel van het album toe naar dit explosieve nummer. Of zeg maar, het happy hour van zijn zomers feest.

‘Cocktail’ is een ep waarmee ons land naar de buitenwereld zou kunnen aankondigen dat er uitzonderlijk technotalent rondloopt. Het is een heerlijk voorsmaakje dat, net zoals een cocktailbar, voor ieder wat wils biedt. Zes nummers is voor Wouters zeker genoeg om te tonen wat hij kan, maar toch hopen we dat er een langspeler in het verschiet ligt. Filmmakers en soundtrackartiesten zijn niettemin gewaarschuwd dat er bij een samenwerking met Transistorcake een goede opportuniteit op tafel ligt. Wouters laat zich op het podium niet door de minsten bijstaan, zo is er Wouter Van Asselbergh (Shht) op het drumstel en Xavier De Clercq (Pascal Deweze, Buurman) op de basgitaar.

Op 19 juli speelt Transistorcake op het Sweaty Palms Open-Air concert in Antwerpen (Onder Stroom). Op 21 september en 2 oktober staan ze de Compact Disk Dummies bij in Gent (Handelsbeurs) en Luik (Reflektor).