Dood of niet, de laatste tijd is gebleken dat punk nog steeds een hot topic is. Er mag gediscussieerd worden over wat er precies als ‘punk’ beschouwd kan worden, maar uiteindelijk wijst de term evenzeer op een manier van denken als op een muziekgenre. Punk is alles dat onafhankelijk is, tegen de stroom ingaat en zonder verontschuldiging zegt waar het op staat. Punk is in alle eerlijkheid verkondigen wat kut en onjuist is. Punk is uitkomen voor een mening, en het appreciëren als anderen dat ook doen.

Wanneer we op Wikipedia lezen dat Ho99o9 ‘an American hiphop group’ is, wringt dat even in ons hoofd. Ho99o9 maakt zeer zeker hiphop, maar is in even grote mate punk. Zelf omschrijven ze hun muziek als de eruptie van agressie en frustratie, wij zien hen eerder als een blaffende hond die ook bijt. Ho99o9 bewijst op ‘United States of Ho99o9’ dat hiphop en punk volledig inwisselbaar kunnen zijn, zolang alle terughoudendheid overboord gegooid wordt.

Of de Verenigde Staten van Ho99o9 er slechter aan toe zouden zijn dan de huidige versie kunnen we niet met zekerheid zeggen, maar erg vrolijk is het er in ieder geval niet. De titels van de nummers laten weinig aan de verbeelding over. ‘War is hell’ klinkt als een manisch-depressief machinegeweer in een electropop-jasje. Het aansluitende ‘Street power’ stort de plaat volop in de beloofde horror met een herinnering aan de ‘Halloween’-films. Hier wordt het prefix ‘electro’ gelaten voor wat het is en wordt er voor punk van de eerste categorie gekozen. Voeg daar nog een bridge met een verkapte trapbeat aan toe en je hebt de essentie van Ho99o9 in één nummer: wie kan het wat schelen welk genre dit is? Het is verrassend, er is goed over nagedacht en je wordt er lekker opgefokt van.

De plaat is zeventien nummers lang (met hier en daar een korte interlude weliswaar) en verandert bijna even vaak van richting, zonder ooit onsamenhangend te worden. ‘Face tatt’, een perfect huwelijk tussen de muzikale agressie van The Prodigy en de vocale boosheid van Mykki Blanco, is een pareltje dat net kort genoeg is om standaard vier keer na mekaar te beluisteren. Aan het einde van het nummer horen we “a lot of these rappers talk it you know. You go out on a Saturday night, a weekend from the job, you party, you live it up. Then once Monday hits, boom, yo ass clocking back into that job.” Blijkbaar zijn niet enkel punkers dat bedje ziek.

‘Bleed war’ kan ons ondanks een extreem hoog stampgehalte minder bekoren wegens een zanglijn die iets te veel Pragha Khan oproept. Liever ‘Moneymachine’ dan, een nummer dat zich volledig aan de hiphopzijde van het Ho99o9-spectrum bevindt en zwaar hijgend van onder uw bed tevoorschijn kruipt. Ook op ‘Hydrolics’ gaat Ho99o9 voluit voor hiphop, en waagt zich zelfs aan redelijk goede Future-imitatie terwijl er over auto’s gerapt wordt.

Stilaan dringt het tot ons door: dit zou wel de beste genre-overschrijdende band ooit kunnen zijn. Want of het nu gaat om de nu-metal vibe van ‘New Jersey devil’, de stuiterende garage van op ‘City rejects’ of de beatdownsfeer van ‘Sub-zer0’: alles klinkt even interessant en even eerlijk. Als je daar nog bijneemt dat Ho99o9 een fenomeen is om live aan het werk te zien valt ons enthousiasme nauwelijks nog te stuiten: stoppen met werken en allemaal naar United States of Ho99o9 luisteren. Of alleszins toch in het weekend.

Ho99o9 speelt op zaterdag 19 augustus op Pukkelpop in Kiewit – je weet waar je moet zijn (info & tickets)