‘Way To The Blue: The Songs of Nick Drake’ is zoals de titel al min of meer verraadt een ode aan Nick Drake. Wat inhoudt dat het dus twee kanten op kan, namelijk de vrij voorspelbare verzamelaar of een coverplaat. Het is de tweede optie geworden. Vijftien nummers werden onder handen genomen, door onder meer grootheden in folkland als Vashti Bunyan en Lisa Hannegan, maar ook voor ons nobele onbekenden als Shane Nicholson en Robyn Hitchcock. Extra detail, er werd gekozen voor liveopnames.
Maar misschien moeten we eerst even beginnen met een kleine uiteenzetting over wie Nick Drake nu was, gezien hij toch vaak een vergeten muzikant is bij de nieuwe generatie muziekliefhebbers. De man was een Engelse folkzanger en gitarist die net niet tot de “club van 27” behoort. Hij stierf namelijk op zesentwintigjarige leeftijd aan een overdosis antidepressiva die hij gebruikte als slaappillen. Een triest einde van een triest verhaal, want hoewel hij nu een status als cultheld heeft en zijn drie studioalbums ‘Bryter Later’, ‘Five Leaves Left’ en ‘Pink Moon’ aanzien worden als meesterwerken, werd hij in zijn eigen tijd, eind jaren ’60, begin jaren ’70 vooral aanzien als een vreemde kwast met enge songs. De man was pijnlijk angstig, wat zich ook vertaalde in zijn muziek, die doordrenkt is van een soort eenzaamheid die zich niet alleen in woorden vertaalt, maar vooral in sfeer. Als Drake een liefje had dat ‘Emma’ heette, had hij net zo goed ‘For Emma, Forever Ago’ kunnen maken. Zo een soort eenzaamheid en tristesse.
Nu zijn zijn liedjes, die uitblonken in simpele en ontroerende eenvoud, in een nieuw jasje gestoken. En wat meteen opvalt en voor de kenners onder ons bevreemdt: het applaus na elk nummer. Drake zelf speelde zelden tot nooit live uit angst, en je verwacht het gewoon simpelweg niet dat er iets van geluid volgt eens de laatste noot gespeeld is. Je kan er voor of tegen zijn, wij neigen meer naar tegen. Het heeft namelijk iets erg onnatuurlijks. Het verbaast ons trouwens dat er voor liveversies gekozen werd, gezien het album samengesteld is door Joe Boyd, die dicht bij Drake stond en ook zijn eerste twee platen producete.
En dat het beter kon is een understatement. Bijna nergens in het hele album zit er een cover in die ons kippenvel doet krijgen of ons op het puntje van onze stoel krijgt omdat er iets enigszins interessants gebeurt. Het blijft allemaal erg braaf, wat toch jammer is. Wat meer pit of lef hadden het geheel absoluut kunnen opfleuren. Waarmee we niet willen zeggen dat het slecht is. Zo heeft Shane Nicholson duidelijk talent, en na enig googlewerk blijkt de man in Australië al zijn strepen verdiend te hebben. Tijd om de oversteek naar onze contreien te maken. Maar zijn versies van ‘Poor Boy’ en ‘Rider on the Wheel’ blijven toch net te veel hangen in de middelmaat, ondanks zijn pogingen om er wat meer soul in te brengen, met onder andere dat achtergrondkoortje. Ook de Britse bard Matthews experimenteert, maar de country die hij probeert te introduceren blaast toch vooral in zijn eigen gezicht.
Daarentegen ging onze aandacht vooral uit naar ‘Which Will’, dat onder handen werd genomen door Vashti Bunyan, die in 1970 haar eigen debuut uitbracht. Met andere woorden, een tijdgenote die eveneens een cultheldin is indiekringen. Zij is de enige die de geest van Drake verdrijft en zich het lied eigen maakt. Rijke arrangementen, een prachtige stem en vooral gemeende emotie, zo simpel kan het dus ook zijn. Het blijft ons een raadsel hoe zo’n levendige en verhalende liedjes zo een doods album kunnen opleveren.
Al bij al kun je het niet slecht noemen. De nummers an sich zijn van een torenhoge kwalitiet, maar de uitvoeringen laten gewoon te wensen over. Het wringt en verliest van zijn intensiteit en breekbaarheid. Met ‘Way To Blue: The Songs Of Nick Drake’ loopt het oeuvre van een groot artiest een blauwtje. Wij raden daarom aan om te gaan voor het enkele jaren geleden uitgebrachte ‘Way To Blue: An Introduction To Nick Drake’, waar de meester himself zijn klasse etaleert. Andere Way To Blue, betere Way To Blue.
Verdeeld door Rough Trade