Vertrouwd, maar verrassend: The Black Keys scoren met ‘Ohio players’

door Ayko Poulin

Een oude bekende mag je The Black Keys, actief sinds 2001, ondertussen wel noemen. Wie heeft nog nooit gehoord van ‘Lonely boy’, ‘Gold on the ceiling’ of ‘Wild child’? Ook anno 2024 weten ze deze nonchalante boyband-stijl vol te houden. Vervelen doen ze nooit.

Met ‘This is nowhere’ schieten ze meteen raak: het betere gitaarwerk gecombineerd met een dansbaar deuntje maken van dit eerste nummer de perfecte soundtrack voor een zomerse roadtrip. Ook ‘Only love matters’ en ‘You’ll pay’, iets verder op het album, geven je meteen een goed humeur. Leuk, maar uiteraard wensen wij als hongerige luisteraars meer. En dat krijgen we ook.

Tweede nummer ‘Don’t let me go’ schept meteen een heel andere sfeer. Qua genre past het beter bij indie dan rock. Ook de achtergrondmuziek is diverser dan de gitaren die het eerste nummer sterk hielden. De zanger huppelt moeiteloos van kopstem naar rauwe klanken en creëert hiermee een heel mysterieus lied.

Voor zij die noch zin hebben in een dansbaar nummer, noch in een mysterieuze indietrack, biedt de band gelukkig nog een heel scala aan muziekstijlen. ‘Beautiful people’ en ‘Only love matters’ swingen de pan uit. Ritmisch, dansbaar en – zoals alle nummers – goed gezongen. In ‘I forgot to be your lover’ gaan ze eerder de zuiderse tour op: de rockband krijgt plots een zeer Latijns-Amerikaanse toets. We zouden het bijna soulmuziek kunnen noemen. En voor wie dat allemaal nog niet genoeg zou zijn, brengen The Black Keys met ‘Read em and weep’ zelfs wat western in het album. Voor ieder wat wils dus.

Wat het album nog diverser maakt, zijn de samenwerkingen met verschillende artiesten. Zo zingt Lil Noid mee in het nummer ‘Candy and her friends’, en dragen Beck en Juicy J bij aan ‘Paper crown’. Dit zorgt voor een aangename afwisseling van stijl. Al moeten we zeggen dat de band nooit hun identiteit uit het oog verliest.

Kortom, The Black Keys weet met hun laatste worp zeker te bekoren. Het album biedt een uitgebreid scala aan muziekstijlen. Wat daarbij vooral bewonderenswaardig is, is dat The Black Keys altijd ontzettend herkenbaar blijven. Toch gaan ze nooit vervelen. Meesters in de alternatieve rock zijn ze ongetwijfeld. Dat bevestigen ze wederom met hun nieuwe album. Het is één ding om het instrument goed te kunnen spelen, maar de groep weet ook precies wanneer ze zich moeten inhouden en wanneer ze er volledig voor moeten gaan. Wij zien onszelf alvast luidkeels meezingen met hun nummers tijdens een concert.

Wil jij dat ook in de praktijk brengen? The Black Keys komen helaas niet naar België in de nabije toekomst. In Dublin, Amsterdam, Londen of Parijs kan je ze wel aan het werk zien in de maand mei.