Een mens kan alleen maar hopen dat het pad van een groep als Wednesday met zo min mogelijk landmijnen is bezaaid. Helaas: vorig jaar zetten frontvrouw Karly Hartzman en gitarist MJ Lenderman, het coolste indiekoppel sinds Damon Albarn en Justine Fischermann, een punt achter hun relatie. Even later gaf Lenderman te kennen dat hij nog wel met de band in de studio ging duiken, maar niet meer live ging optreden met de band. Wie schetst onze verbazing toen we hem dan tóch zagen optreden tijdens recente shows, waaronder hun optreden op ‘The Late Show’? Hartzman verhelderde de boel en liet weten dat Lenderman nog deel uit maakt van de band, maar, zeker na het overweldigende succes van z’n soloworp van vorig jaar, een welkome pauze neemt van het tourleven.
Voor verder showbizzgeroddel verwijzen we je graag door naar de volgende TV Familie, want we hebben hier een plaat te bespreken en wat voor één. Met ‘Bleeds’ bewijst Wednesday dat voorganger ‘Rat saw God’ geen toevalstreffer was. Sterker nog, het was slechts het begin van een piekfijn uitgestippelde zegetocht. Op hun vijfde album verfijnt het gepeupel uit North Carolina hun kenmerkende countrygaze tot die zich mag meten met het gezapigste van Uncle Tupelo, het oorverdovendste van My Bloody Valentine en het beste van culthelden Drive By Truckers. Met minder namedropping gezegd: droezige deuntjes die ook gevaarlijk durven uithalen en waar het aangenaam linedancen op is. Of een potje janken in foetushouding, dat kan ook.
Vooreerst: een kus van de juf, bloemen en complimenten voor Hartzman. De Amerikaanse mag zich toch stilaan tot de beste songwriters van haar generatie beginnen rekenen, vinden we. De smerige doch authentieke tableaus die ze in haar teksten schildert waren al vanaf dag één aanwezig. Toch klonken haar trashy Southern gothic anekdotes nog nooit zo vindingrijk als hier. Er zijn uit de hand gelopen huisfeestjes (‘Townies’), opgezwollen lijken die in een rivier worden teruggevonden (‘Wound up here (by holdin’ on)’) en braakpartijen in een Death Grips-moshpit (‘Pick up that knife’). Gelukkig is er ook plaats voor schoonheid van de meest rafelige soort. Zo is ‘Elderberry wine’ een bloedmooi dankjewel aan alle mensen en plekken die een veilige schuilplaats vormen voor als het stormt in de bovenkamer. “Sometimes in my head I give up and flip the board completely“, klinkt het in het nummer.
Maar: Wednesday is meer dan enkel Hartzman. Vergeet dat van die break-up maar: nog nooit klonk de band zo hecht als hier. ‘Townies’, ‘Bitter Everyday’, ‘Candy Breath’ zijn stuk voor het stuk het resultaat van Totaalvoetbal met een grote T. Lendermans gitaar zorgt voor de stoorzenders. Xandy Chelmis’ immer jankende pedal steel brengt alles terug in evenwicht. Die chemie zorgt niet alleen voor hun meest volmaakte, maar ook voor de meest dynamische songs in hun catalogus tot dusver. Vergelijk het met het angstaanjagend knuffelwezentje op de albumhoes. Net wanneer je Hartzman en co. zou willen omarmen, tonen ze breed grijnzend hun messcherpe hoektanden. ‘Pick up that knife’ begint bijvoorbeeld o-zo lief, om vervolgens te ontaarden in een poel van verderf, gitaarruis en mokerende drums.
Verandering van spijs doet eten en daarom wijkt de band maar al te graag af van hun huisstijl. We tellen zo drie buitenbeentjes die ‘Bleeds’ naar een nog hoger niveau tillen. Er is benevelde americana op ‘Phish pepsi’ en de hondsbrutale noisepunk op ‘Wasp’. Hartzman herdenkt in ‘Caroline murder suicide’ de Murdaugh murders, een plaatselijke moordzaak die in 2022 heel wat stof deed opwaaien. Hartzman rammelt de feiten echter niet droog af. Nee, ze gebruikt ze om een dromerige, wondermooie soundscape over rouw en vergankelijkheid te boetseren. “And I wondered if grief could break you in half / When the gossip died / And the ruins rotted away in the rain / And the fruit flies went to sleep in the drain.“, luidt het.
Nog meer verval met afsluiter ‘Gary’s II’, een hommage aan Lendermans en Hartzmans overleden huurder. De man was, dixit Hartzman, een echte viespeuk. Toch voelt het anekdotische slotnummer even knus aan als je dichtstbijzijnde hooischuur. Zo’n hommage aan hun roots is meer dan toepasselijk. Met een plaat van dit niveau zou de band zomaar zijn niche eens kunnen ontstijgen. Messcherpe songwriting, continue spanning en hun potigste songs tot nu toe. ‘Bleeds’ is een album dat schreeuwt om grotere festivalpodia en uitbundigere riders.
19 februari treedt de band op in de Botanique. Wat betreft mensen in je omgeving die beweren dat je die avond betere dingen te doen hebt: mijden. Info en tickets vind je hier.
