Slechts anderhalf album met Pink Floyd en tweeënhalf onder eigen naam, staan er op Syd Barretts oeuvrelijst. Maar de veertig minuten van ‘The Piper At The Gates Of Dawn’ alleen al volstonden ruimschoots als blauwdruk voor ontelbare copy-cats, de één al origineler dan de anderen. The Dukes of Stratosphere, The Rain Parade, … gelden als creatieve voorbeelden uit het verleden. Heden ten dage bevolken acts als Jacco Gardner, Secret Colours, Tame Impala en Temples het leger Syd-adepten. Hierin mag Tim Presley, het brein achter White Fence, zeker een generaalsfunctie toebedeeld krijgen. Weinigen kunnen zeggen dat hun vocalen zo op die van de illustere Britse zotskap gelijken en dat hun handen zo vaak in zijn stijl graaien.
We zijn het al langzamerhand gewoon om elk jaar minstens één nieuw album van White Fence voorgeschoteld te krijgen. Telkens verkent Presley daarin de psychedelische sixties met een geheel eigen low-fi- en punkattitude. Steevast werden ze opgenomen in zijn slaapkamer. De uitzondering hierop is ‘For the Recently Found Innocent’, Tims worp voor dit jaar: zijn kamertje is ingeruild voor de opnamestudio. Verder bleef veel bij het oude. Onder het toeziend oog van brother-in-crime Ty Segall achter de knoppen, wordt het harde werk van iedereen die in de jaren zestig maar een beetje op een garage- of psych-rocker leek weer lustig leeggeplunderd. Het resultaat klinkt even galmend en dromerig als vanouds, zij het een tikkeltje gepolijster. Het zijn echter vooral de melodieën die na ettelijke luisterbeurten naar voren treden, zoals in het aanstekelijke ‘Like That’.
Toch zullen zij die zich vergaapten aan de geleidelijk in psychedelische mist vervagende songstructuren van pakweg het tweeluik ‘Family Perfume’ uit 2012, lichtelijk bedrogen uitkomen. De melodie heeft het nu gewonnen van het experiment, The Who en The Kinks van The 13th Floor Elevators en The Pretty Things. De retrosound vormt geen opstapje meer tot het verkennen van nieuwe oorden maar het blijven trappelen bij heel wat clichés. Hoewel deze plaat lekker wegrockt, ontbeert het aan spanning, iets dat het wederom fel bestolen oeuvre van Barrett juist wel overvloedig in de aanbieding heeft. In opvullertjes als ‘Hard Water‘ en ‘The Light’ gaat White Fence zelfs volledig de waas der nietszeggendheid en zelfherhaling in.
Het is dus nog steeds wachten op het geestesverruimende meesterwerk dat Presley ongetwijfeld in zich heeft. We hebben alleszins al iets om naar uit te kijken volgend jaar.
White Fence heeft voorlopig geen optredens gepland in België of Nederland.
Album verdeeld door V2
