Wellicht zijn er veel muziekliefhebbers die nog nooit van deze band hebben gehoord, daarom toch even deze korte introductie : Wild Pink uit Brooklyn werd opgericht in 2015 door John Ross (vocals/gitaar), Dan Keegan (drums) en T.C. Brownell (bas). Na enkele eps brachten ze in februari 2017 een eerste full-album uit, waarop het trio zich vooral liet inspireren door alternatieve rock uit de jaren 90. Dit resulteerde in een degelijk indierock-debuut – echter wel eentje dat weinig memorabel was. De nieuwste plaat, ‘Yolk in the fur’ is door de nogal aanwezige americana-invloeden van een ander soort makelij en scoort op een aantal fronten al beter dan het debuut, maar is verre van perfect.

De langzaam ontluikende openingstrack ‘Burger hill’ geeft al een voorbode van Wild Pink 2.0 : de band klinkt voller, meer gestroomlijnd en optimistisch. Deze sound (inclusief pedal steel en synths) ligt het trio beduidend beter dan het wat donkerdere debuut. Met de twee epische tracks die volgen wordt het echt duidelijk dat Wild Pink het groots ziet : single ‘Lake eerie’ imponeert dankzij een stevige, levenslustige vibe en een geweldige outro, terwijl de titeltrack ons vooral in de ban houdt met een interessante songprogressie. De groep demonstreert in dit nummer van bijna zeven minuten meer afwisseling dan sommige artiesten doen op een volledig album. In vele nummers weet Wild Pink trouwens de strofe-refrein structuren slim te omzeilen, zonder ergens pretentieus over te komen.

Vergelijkingen met The War On Drugs zijn snel gemaakt – niet alleen omwille van de muziek, waar zowel dreampop als folk en country in vermengd zit – ook door zanger John Ross z’n gelijkaardige vertelstijl. Ross bezit echter niet diezelfde emotionele diepgang als Adam Granduciel en dat zorgt regelmatig voor irritatie. Zijn nostalgische teksten blijven wat te veel aan de oppervlakte en de flauwe zang begint snel te vervelen, gewoonweg door gebrek aan variatie. Een tweede euvel is dat de band wel erg glad klinkt op ‘Yolk in the fur’(vreselijke titel trouwens), iets wat vooral toe te schrijven is aan de meligheid van sommige songs (‘Jewels drossed in the runoff’, ‘Love is better’).

Desondanks is ‘Yolk in the fur’ een plaat waar de band zichzelf een eigen identiteit heeft kunnen aanmeten, en die was ver zoek op hun eerste album. De onvoorspelbaarheid van de songs, de melodieën, de sfeer van de plaat: er valt weinig op aan te merken en Wild Pink mag die troeven bij het volgende album gerust opnieuw uitspelen. Enkel die storende zang nog onder controle krijgen en misschien volgt dan de verdiende doorbraak wel.