Kan een recensie meer zijn dan een nuttig tijdverdrijf voor de lezer? Kunnen we als schrijver pure appreciatie overstijgen en daarnaast ook invloed uitoefenen met een klein stukje tekst?
Dit is geen recensie maar een oproep om Lianne La Havas (opnieuw) te ontdekken. Na vijf jaar stilte zijn haar eerste succesplaten ‘Is your love big enough’ en Grammy genomineerde ‘Blood’ misschien al ver weggeëbd naar de Caraïben. Door te veel invloed van haar management, een pijnlijke relatiebreuk en het overlijden van haar mentor Prince raakte La Havas verzeild in een identiteitscrisis en volgde een nodige carrièrepauze. Haar derde album volgt op die moeilijke periode en is een overduidelijke break-up plaat. Eigenlijk voelt het alsof we haar nu pas echt leren kennen.
La Havas smijt zichzelf in de plaat met ‘Read my mind’. Impulsieve verliefdheid uit zich in de vorm van een stevig popnummer waarin La Havas heel subtiele maar onmiskenbare stukjes van zichzelf steekt (bijvoorbeeld die vreemd gestemde snaargeluiden: heerlijk). Als iets echt is, is het niet tegen te houden: “What you waiting for?” Al snel duikt onzekerheid op in ‘Can’t fight’, met het dieptepunt in ‘Please don’t make me cry’, waar de relatie meteen begint te wankelen. La Havas bewees eerder dat ze covers helemaal naar haar hand kan zetten met Aretha Franklin’s ‘I say a little prayer’. Met ‘Weird fishes’ komt ze wel héél dicht in de buurt van het kaliber van Radiohead.
De plaat is helemaal van haar, en dat hoor je gewoon. De meest oprechte nummers zijn tegelijk de meest fragiele. ‘Green papaya’ staat zo sterk op zichzelf, dat enkel wat lichte gitaarstroken voldoende zijn om ons van onze melk te brengen. Het voortdurend sobere ritme op ‘Paper thin’ geeft alle ruimte aan La Havas’ zeemzoete soulstem, die we in deze recensie niet genoeg kunnen loven. Op ‘Courage’ geeft ze voor het eerst toe dat ze eenzaam is, en geeft zich beetje bij beetje aan ons over.
Onze favorieten komen aan het einde van het album. ‘Seven times’ ontstond op één dag, maar kent zoveel gelaagdheid als dat van een Frans patisseriegebakje. In de bijbel staat het getal zeven voor volledigheid. ‘All night all day I cry and pray’ klinkt als een herhaalde mantra doorheen het nummer, waarmee La Havas zeven keer bidt om haar partner te laten groeien en zijn worstelingen te overwinnen. Het hoogtepunt van het album is ‘Sour flower’, waar La Havas is getransformeerd naar de unieke en veelzijdige artieste die ze vandaag is. De refreinen spatten uiteen als vuurwerk, waarna wij ons opnieuw even bij elkaar moeten vegen.
‘Lianne La Havas’ is het resultaat van een artieste die ervoor kiest om trouw te blijven aan zichzelf en haar buik te volgen. Dat zorgde ervoor dat Lianne La Havas haar beste album tot nu toe heeft gemaakt. Laat dit niet gewoon voorbijgaan.